Έγινε η απώλεια συνήθειά μας ( Τελικά; )

Η φωνή σου δύο τόνους πιο χαμηλά και ένα ξεφύσημα ψυχής στο ακουστικό μου. Θλίψη, πως να μπορέσεις να διαχειριστείς τη θλίψη γύρω σου, τη θλίψη μέσα σου; Μακάρι να μπορούσα να σου ανακατέψω τα μαλλιά και να σου πω ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να σε κάνω να το πιστέψεις γιατί πρώτα θα πρέπει να το πιστέψω εγώ η ίδια. Νιώθω στα βάθη της ψυχής μου την οδύνη σου για το χαμό , για την κραυγή απόγνωσης που ακόμα ηχεί στα αυτιά σου...
Σε διαψευδει ο κόσμος γύρω σου, δυστυχώς σε διαψεύδει και σε θυμώνει.
Το όνειρο για μια καλύτερη ζωή ξεφτίζει και το το ξέρουμε και οι δύο, αλλά είναι στιγμές, μη φανταστείς για πολύ, για κάποια δευτερόλεπτα, που πιστευουμε ότι, ναι ρε γαμώτο...ίσως γίνει...σκέψεις δευτερολέπτων.
Το μόνο που έχει απομείνει , είναι οι χτύποι της καρδιάς μας που συμβαδίζουν, ίσως αυτό μας κρατήσει για λίγο ακόμα ζωντανούς στην επιθυμία της αλλαγής. Ίσως μας δώσει της δύναμη για λίγη ακόμα υπομονή.
Δεν έχω άλλα λόγια, πραγματικά. Στέρεψαν... Ένα " δεν ξέρω..." κολλάει σε κάθε πρόταση που συντάσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω, να κάνεις, να κάνουμε είναι να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο.

 ( αφιερωμένο στη φώνη που άκουσα πριν λίγο στο τηλέφωνο )