Φερμουαρ

Της Κατερινας Σαμψώνα

Την προσοχή σας θα ήθελα, ψαχνα ενα φερμουάρ...δεν ξερω να ράβω παραμόνο κάτι κουμπιά αλλά θα πρέπει να μαθω πως η κλωστή στερεώνεται και εκεί, γιατί θα πρέπει να κλείσω , να ασφαλίσω από που λέγεται φαντασία, επιθυμία , ένστικτο...ελευθερία (τουλάχιστον την δική μου ελευθερια).

 Είναι πολλά και πρέπει να ασφαλιστούν σε μια σκηνή, σε μία ατσαλένια σκηνή που δεν θα μπορόυν να την ανοίξουν παραμόνο όσοι έρχονται από ανώμαλο , δρομο, τραχύ.

Κάγκελα να φυτευτούν γύρω της, φωτιές από δράκους παραμυθιών που έχουν βρει καταφύγιο στο φτωχό μου μυαλό.

Όποιος θέλει να βρει την καρδιά πρέπει να ειναι καθαρός, όποιος θέλει να βρει τομυαλό, ας ειναι έτοιμος για ένα ταξίδι με κακοτράχαλα μονοπάτια.

Λίγες ψυχές συνταξιδευουν, ειτε πρόκειται για φιλία, είτε για έρωτα , είτε για πάθος είτε για αναζήτηση και όλα αυτά δεν απαιτούνται, αλλά κατακτιούνται.

Μην απαιτείς γιατί το καλάθι σου θα μείνει άδειο., μην σχεδιάζεις γιατί μια μουτζούρα θα μείνει στο χαρτι.

Μην ζητάς γιατί ίσως η πόρτα κλεισει...

Κάθε μέρα, κάθε λεπτό και μια πέτρα, ένας βράχος , ένα λιθαράκι ,αν καταφέρει να μεινει στο μονοπάτι, ακολούθησε...

Μη μου ζητάς πράγματα που αδυνατώ, πορευσου με αυτό που έχω  διαφορετικά διάλεξε άλλο μονοπάτι και σπάνια βρίσκεις παράλληλα μονοπάτια. Το δικο μου ειναι δίπλα στο γκρεμό.

Δε γινεται να αλλάξω, δε γίνεται , δε μπορώ αντιδρά όλο μου το είναι, ενας ειδος αναφυλαξίας με κατακλύζει...αλλά το κυριοτερο ειναι οτι δε μπορώ και το ουσιώδες ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ.

Στο μονοπάτι μου δεν χωράνε πολλοί, όσοι αντεχουν, έχουν υπομονή, ξέρουν να κρατούν σφιχτά το ΄χερι και μπορούν να αφουγκράζονται το χτύπο της καρδιάς που ειναι δίπλα τους. Χωρίς τεχνασματα, χωρίς σκιες στην ψυχή.

Ειμαι φωτιά που ζεσταινει, μια ηρεμη φωτιά που ζεσταινει και προσφερει θαλπωρη, μη με φυσηξεις όμως γιατί γινομαι εχθρός και καιω τα πάντα στο περασμα μου...

Για μια ακόμα φορά να σας συστηθώ...ειμαι η Άνασσα και ειμαι εξαρτημένη από το συναισθημα...