Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις
Εκδόσεις: Μωβ Σκίουρος
Ακούστε το podcast εδώ
Το Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις της Ευης Βούλγαρη, γράφτηκε μέσα στην πανδημία, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας και όσον αφορά την υγεία αλλά και όσον αφορά τα μέτρα που επιβλήθηκαν για τον περιορισμό του ιού.
Για να είμαστε ειλικρινείς, πολλά από αυτά δεν είχαν λογική συνοχή, ούτε βοήθησαν ουσιαστικά στον περιορισμό της μετάδοσής του. Όλοι θυμόμαστε το κλείσιμο των περιπτέρων ή την καταδίωξη πολιτών σε πλατεία της Αττικής που είχαν πάει, είτε τα παιδιά τους βόλτα, είτε για να περπατησουν, είτε για να βγουν απλά από το σπίτι.
Από όλα αυτά φαίνεται να εμπνεύστηκε η Εύη Βουλγαρη, πηγαίνοντας βέβαια την έμπνευση αυτή πολλά βήματα παραπέρα.
Η απόπειρα δολοφονίας ενός υφυπουργού με ένα μαχαίρι, από έναν χρεοκοπημενο επιχειρηματία, αποτέλεσε το σκαλί για την κυβέρνηση προκειμένου να λάβει τα " κατάλληλα" μέτρα για την υποτιθέμενη προστασία των πολιτών.
Μια κλιμακουμενη κατάσταση που ξεκίνησε με την απόσυρση των μαχαιριών, πιρουνιων και γενικά των αιχμηρων αντικειμένων, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όλα αυτά πάντα στο όνομα της προστασίας των πολιτών και της αναδιαμορφωσης της κοινωνίας προς το καλύτερο.
Στην συνέχεια, ακολούθησε ο έλεγχος των κειμένων, των στίχων, των τραγουδιών, των βιβλίων, των συγγραφέων, των ποιητών, των μουσικών, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των ανθρώπων που μπορούσαν να αφυπνισουν την κοινωνία δηλαδή.
Όλοι αυτοί και όλα αυτά, ήταν οι εχθροί της νέας κοινωνιας των πολιτών. Πως όμως μπορεί κάποιος να περιορίσει τις λέξεις;
Στο βιβλίο διαβάζουμε για ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται και ας ανήκουν σε διάφορα στρατόπεδα.
Έρωτες, απογοητευσεις, σκέψεις, λόγια, αντίσταση, επιλογές, θυσίες και απώλειες.
Μια κοινωνία που σταδιακά εκπαιδεύεται στην κουλτούρα του φόβου και της παραλογης υπακοης και υποταγής. Μια εκπαίδευση που έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την επιβολή των εντολών από την αστυνομία.
Η ιστορία της Ευης Βούλγαρη έχει αρχή μέση και έναν επίλογο που αφήνει ένα μικρό παραθυράκι ελπίδας έστω και εαν η αίσθηση αυτή, προέρχεται από ένα τραγικό γεγονός.
Σελίδα σελίδα παρατηρούμε την κλιμάκωση της παράνοιας της εξουσίας για έλεγχο αλλά και της αντίδρασης των πολιτών-όχι όλων- καθώς και την πνευματική τους αφύπνιση.
Η συγγραφέας έχει συνδέσει τα γεγονότα άρτια και αρμονικά με μια γραφή ξεκάθαρη, με συναίσθημα, όχι συναισθηματισμους, με μια αγωνία που αποτυπώνεται στους ήρωες της και μια απορία ένα ξάφνιασμα. Πως μια κυβέρνηση, πως η εξουσία κατόρθωσε, με δικαιολογία της προστασίας της κοινωνίας, να γίνει ένας σύγχρονος δυνάστης.
Διαβάζοντας το βιβλίο θα κάνετε διάφορους συνειρμούς και όχι άδικα. Οι σκέψεις που σίγουρα να προκληθουν δεν θα ανήκουν στο φαντασιακο τοπίο της ανάγνωσης. Απλά είναι μέθοδοι που παρατηρούμε και στη ζωή εκτός βιβλίου.
Τελειώνοντας, το Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε, είναι ξεκάθαρο αυτό.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η χαρτογράφηση των ηρώων της, των συναισθημάτων και των αντιδράσεων τους. Πιστεψτε με, δεν είναι εύκολο να κάνεις τον αναγνώστη να κατανοήσει τους ήρωες ενός βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό βρέθηκε τυχαία στο δρόμο μου σε μια περίοδο που ρωτούσα σε διάφορες συζητήσεις " γιατί δεν αφήνουν τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς να έρθουν στο προσκήνιο"
Η Εύη Βουλγαρη με το βιβλίο της ήρθε να ενισχύσει το ερωτημα μου αυτό.
Έχουμε καλούς Έλληνες συγγραφείς ανεβάστε τους στα πάνω ράφια.
Το Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις της Ευης Βούλγαρη, γράφτηκε μέσα στην πανδημία, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας και όσον αφορά την υγεία αλλά και όσον αφορά τα μέτρα που επιβλήθηκαν για τον περιορισμό του ιού.
Για να είμαστε ειλικρινείς, πολλά από αυτά δεν είχαν λογική συνοχή, ούτε βοήθησαν ουσιαστικά στον περιορισμό της μετάδοσής του. Όλοι θυμόμαστε το κλείσιμο των περιπτέρων ή την καταδίωξη πολιτών σε πλατεία της Αττικής που είχαν πάει, είτε τα παιδιά τους βόλτα, είτε για να περπατησουν, είτε για να βγουν απλά από το σπίτι.
Από όλα αυτά φαίνεται να εμπνεύστηκε η Εύη Βουλγαρη, πηγαίνοντας βέβαια την έμπνευση αυτή πολλά βήματα παραπέρα.
Η απόπειρα δολοφονίας ενός υφυπουργού με ένα μαχαίρι, από έναν χρεοκοπημενο επιχειρηματία, αποτέλεσε το σκαλί για την κυβέρνηση προκειμένου να λάβει τα " κατάλληλα" μέτρα για την υποτιθέμενη προστασία των πολιτών.
Μια κλιμακουμενη κατάσταση που ξεκίνησε με την απόσυρση των μαχαιριών, πιρουνιων και γενικά των αιχμηρων αντικειμένων, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όλα αυτά πάντα στο όνομα της προστασίας των πολιτών και της αναδιαμορφωσης της κοινωνίας προς το καλύτερο.
Στην συνέχεια, ακολούθησε ο έλεγχος των κειμένων, των στίχων, των τραγουδιών, των βιβλίων, των συγγραφέων, των ποιητών, των μουσικών, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των ανθρώπων που μπορούσαν να αφυπνισουν την κοινωνία δηλαδή.
Όλοι αυτοί και όλα αυτά, ήταν οι εχθροί της νέας κοινωνιας των πολιτών. Πως όμως μπορεί κάποιος να περιορίσει τις λέξεις;
Στο βιβλίο διαβάζουμε για ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται και ας ανήκουν σε διάφορα στρατόπεδα.
Έρωτες, απογοητευσεις, σκέψεις, λόγια, αντίσταση, επιλογές, θυσίες και απώλειες.
Μια κοινωνία που σταδιακά εκπαιδεύεται στην κουλτούρα του φόβου και της παραλογης υπακοης και υποταγής. Μια εκπαίδευση που έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την επιβολή των εντολών από την αστυνομία.
Η ιστορία της Ευης Βούλγαρη έχει αρχή μέση και έναν επίλογο που αφήνει ένα μικρό παραθυράκι ελπίδας έστω και εαν η αίσθηση αυτή, προέρχεται από ένα τραγικό γεγονός.
Σελίδα σελίδα παρατηρούμε την κλιμάκωση της παράνοιας της εξουσίας για έλεγχο αλλά και της αντίδρασης των πολιτών-όχι όλων- καθώς και την πνευματική τους αφύπνιση.
Η συγγραφέας έχει συνδέσει τα γεγονότα άρτια και αρμονικά με μια γραφή ξεκάθαρη, με συναίσθημα, όχι συναισθηματισμους, με μια αγωνία που αποτυπώνεται στους ήρωες της και μια απορία ένα ξάφνιασμα. Πως μια κυβέρνηση, πως η εξουσία κατόρθωσε, με δικαιολογία της προστασίας της κοινωνίας, να γίνει ένας σύγχρονος δυνάστης.
Διαβάζοντας το βιβλίο θα κάνετε διάφορους συνειρμούς και όχι άδικα. Οι σκέψεις που σίγουρα να προκληθουν δεν θα ανήκουν στο φαντασιακο τοπίο της ανάγνωσης. Απλά είναι μέθοδοι που παρατηρούμε και στη ζωή εκτός βιβλίου.
Τελειώνοντας, το Πιο πολύ φοβήθηκαν τις λέξεις είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε, είναι ξεκάθαρο αυτό.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η χαρτογράφηση των ηρώων της, των συναισθημάτων και των αντιδράσεων τους. Πιστεψτε με, δεν είναι εύκολο να κάνεις τον αναγνώστη να κατανοήσει τους ήρωες ενός βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό βρέθηκε τυχαία στο δρόμο μου σε μια περίοδο που ρωτούσα σε διάφορες συζητήσεις " γιατί δεν αφήνουν τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς να έρθουν στο προσκήνιο"
Η Εύη Βουλγαρη με το βιβλίο της ήρθε να ενισχύσει το ερωτημα μου αυτό.
Έχουμε καλούς Έλληνες συγγραφείς ανεβάστε τους στα πάνω ράφια.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου