Podcast: Annie Ernaux, Ο Τόπος

 

Annie Ernaux
Ο Τόπος
Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη
Εκδόσεις Μεταίχμιο

Ακούστε το podcast εδώ

Ο Τόπος, η ιστορία του πατέρα που προηγήθηκε εκείνης της μητέρας με το Μια Γυναίκα.

Η ψυχρή προετοιμασία του σώματος που οδηγεί στην σήψη. Η αντίδραση των πρώτων ημερών σαν να πρόκειται για κάποιο κοσμικό γεγονός που αφορά κάποιον άλλον εκτός από αυτόν που αποχαιρετούν.

Ο κόσμος, πιστός στο πρωτόκολλο της κοινωνικής παράδοσης, συμπαραστέκεται στη χήρα με όλες τις τετριμένες εκφράσεις. Ιεροτελεστία για ένα πεθαμένο σώμα που πλέον δεν θύμιζε σε τίποτα τον κάτοχό του όσο ήταν εν ζωή.

Η Annie Ernaux αποφασίζει να γράψει για τον πατέρα της. Όχι ένα μυθιστόρημα αλλά όπως αναφέρει "όλα τα αντικειμενικά σημάδια της ύπαρξής του, μιας ύπαρξης που μοιράστηκα και εγώ"

Η ιστορία της ξεκινά από τον παππού και την γιαγιά της, από την πλευρά του πατέρα της. Φτωχοί άνθρωποι, θεοσεβούμενοι, με την θρησκεία να παίζει καθορορστικό ρόλο στη ζωή τους, όπως συμβαίνει συνήθως σε όσους αναζητούν την ελπίδα.

Τον πατέρα της δεν τον άφησαν να συνεχίσει το σχολείο, όταν τελείωσε το δημοτικό, έπρεπε να δουλεψει στα χωράφια και στα ζώα. Όλα αυτά μέχρι που πήγε στο στρατό και η αλλαγή περιοχής και ζωής , τον οδήγησε στο να κάνει μία νέα αρχή.

Ζωές με προκαθορισμένη μοίρα, αλλά πάντα με την προσμονή και την ελπίδα ότι εκείνοι θα έκαναν ένα βήμα πιο μπροστά απ΄ότι οι γονείς τους. 

Η ζωή άλλαξε, ο πόλεμος , η μετακόμιση για λόγους υγείας της κόρης του, η ιδιοκτησία, ο καθωσπρεπισμός που χρειαζόταν προκειμένου να επιβιώσεις στην κοινωνία της επιφάνειας και όχι της ουσίας. Στις σελίδες που ακολουθούν, καταγράφει περιστατικά σαν σε flash back κινηματογραφικό. Η κόρη που μεγαλώνει και ο πατέρας αδυνατεί να ακολουθήσει. Ζωές και εποχές διαφορετικές. 

Κάπου αναφέρει "Ίσως γράφω γιατί δεν είχαμε πια τίποτε να πούμε ο ένας στον άλλον"Παρόλα αυτά, ο δρόμος προς τον θάνατο του πατέρα της, την καθήλωσε. Μια βουβή επικοινωνία πατέρα και κόρης και ο αποχαιρετισμός που έχει τους δικούς του κανόνες. Για μία ακόμη φορά η Annie Ernaux δεν χρειάζεται να ντύσει τα γεγονότα που καταγράφει με ωραίες, γλαφυρές λέξεις. Μέσα σε λίγες σελίδες, παιρνούν από μπροστά μας οι ζωές δύο σχεδόν γενεών 

Κατερίνα Σαμψώνα