Ασημένια Σαράφη
Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Σήμερα θα μιλήσουμε για το βιβλίο της Ασημένιας Σαράφη, Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος, από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος. Είναι από τους λίγους τίτλους βιβλίων που τράβηξε την προσοχή μου τους τελευταίους μήνες. Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος. Στην αρχή, διαβάζοντας και την περίληψη, έλεγα στο περιβάλλον μου χαριτολογώντας, τη γνωστή ατάκα ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Το θέμα όμως του βιβλίου και η Ασημένια Σαράφη με προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Η συγγραφέας καταπιάνεται χρονικά με το καλοκαίρι που προηγήθηκε των εκλογών του Οκτωβρίου του 1981, πριν τον ερχομό της Αλλαγής. Μας περιγράφει μία παραθαλάσσια κωμόπολη της οποίας η νεολαία ετοιμάζονταν για τις εκλογές εκείνες, λαχταρώντας την ελπίδα που ερχόταν. Τουλάχιστον στην αρχή. Η κωμόπολη εκείνη ήταν ένα μείγμα του παλιού με το νέο, άνθρωποι που είχαν πολεμήσει στην κατοχή, έναν κοινό εχθρό, μετά στον εμφύλιο, που είχε αφήσει ανοιχτές πληγές, με τις έχθρες, τις προδοσίες και τις ματαίωσεις να διαρκούν μέχρι και τότε, το καλοκαίρι πριν την Αλλαγή.
Υποψήφιοι βουλευτές που θυμήθηκαν την πατρίδα τους, τοπικές οργανώσεις που είχαν ξεκινήσει τον διαγωνισμό - ανταγωνισμό των αφισοκολλήσεων, προπηλακισμοί αντίπαλων και ένας θάνατος.
Οι παλιοί τα είχαν ξαναζήσει όλα αυτά, χρόνια πριν και πολλοί είχαν αποστασιοποιηθεί. Οι νέοι όμως ήλπιζαν, φανατίζονταν, πριν ελάχιστων εξαιρέσεων.
Μέσα από την οικογένεια του Τάκη, που είχε ένα καφενείο, της μάνας του Ρόης και του γιου του Νικόλα, διαβάζουμε την ένταση και την εγρήγορση της εποχής, από την οποία δεν έλειπε και ο έρωτας.
Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή έχουμε και τον ερχομό του παππού από την Τσεχία. Πολιτικός πρόσφυγας ο παππούς Νίκος Περιστέρης, του δόθηκε η άδεια να επισκεφτεί την Ελλάδα. Ο ερχομός του έφερε στην επιφάνεια κρυμμένες αλήθειες από την εποχή της κατοχής και του εμφυλίου όπως αυτή της Ζέτας Τόκα, που όπως αναφέρει η συγγραφέας, πρόκειται για αληθινή ιστορία.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το ταραγμένο καλοκαίρι του 2015. Η συγγραφέας, σαφώς επηρεασμένη από το παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, τις ανατροπές εκείνης της περιόδου, γράφει για μία εποχή που έζησε ως παιδί, εκείνη του 1981.
Σαν θέμα είχε έντονο ενδιαφέρον. Η μάχη του παλιού με το νέο, της εμπειρίας και των νιάτων, που ήλπιζαν ότι όλα θα άλλαζαν. Αρκετές από τις αναφορές που υπάρχουν μέσα αυτό το βιβλίο, μας υπενθυμίζουν την αντιπαράθεση του παρελθόντος με το παρόν, πράγματα χιλιοειπωμένα που έκαναν τον κύκλο τους και με νέα βιτρίνα εμφανίζονται ξανά.
Το Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έχει αλλάξει κάτι 40 χρόνια τώρα. Μπορεί να έχεις την αίσθηση ότι σε κάποια σημεία πλατιάζει, οι ιστορίες όμως που εμπεριέχονται, σε ωθούν στο να το προσπεράσεις εύκολα.
Κλείνω με κάτι που γράφει η Ασημένια Σαράφη στις ευχαριστίες της και μου έκανε εντύπωση.
Κι ίσως οι εκλογές να μην αλλάζουν τον κόσμο, ή τουλάχιστον να μην τον αλλάζουν τόσο δραματικά όσο το έχουμε ανάγκη. Συμβαίνει όμως οι αιρετοί σε κάθε εκλογική περίσταση να καταλήγουν να έχουν το μπόι εκείνων που τους ψηφίζουν. Οπότε, αν ψηλώσουμε εμείς ίσως τότε ψηλώσουν κ' εκείνοι.
Ακούστε το podcast εδώ
Σήμερα θα μιλήσουμε για το βιβλίο της Ασημένιας Σαράφη, Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος, από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος. Είναι από τους λίγους τίτλους βιβλίων που τράβηξε την προσοχή μου τους τελευταίους μήνες. Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος. Στην αρχή, διαβάζοντας και την περίληψη, έλεγα στο περιβάλλον μου χαριτολογώντας, τη γνωστή ατάκα ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Το θέμα όμως του βιβλίου και η Ασημένια Σαράφη με προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Η συγγραφέας καταπιάνεται χρονικά με το καλοκαίρι που προηγήθηκε των εκλογών του Οκτωβρίου του 1981, πριν τον ερχομό της Αλλαγής. Μας περιγράφει μία παραθαλάσσια κωμόπολη της οποίας η νεολαία ετοιμάζονταν για τις εκλογές εκείνες, λαχταρώντας την ελπίδα που ερχόταν. Τουλάχιστον στην αρχή. Η κωμόπολη εκείνη ήταν ένα μείγμα του παλιού με το νέο, άνθρωποι που είχαν πολεμήσει στην κατοχή, έναν κοινό εχθρό, μετά στον εμφύλιο, που είχε αφήσει ανοιχτές πληγές, με τις έχθρες, τις προδοσίες και τις ματαίωσεις να διαρκούν μέχρι και τότε, το καλοκαίρι πριν την Αλλαγή.
Υποψήφιοι βουλευτές που θυμήθηκαν την πατρίδα τους, τοπικές οργανώσεις που είχαν ξεκινήσει τον διαγωνισμό - ανταγωνισμό των αφισοκολλήσεων, προπηλακισμοί αντίπαλων και ένας θάνατος.
Οι παλιοί τα είχαν ξαναζήσει όλα αυτά, χρόνια πριν και πολλοί είχαν αποστασιοποιηθεί. Οι νέοι όμως ήλπιζαν, φανατίζονταν, πριν ελάχιστων εξαιρέσεων.
Μέσα από την οικογένεια του Τάκη, που είχε ένα καφενείο, της μάνας του Ρόης και του γιου του Νικόλα, διαβάζουμε την ένταση και την εγρήγορση της εποχής, από την οποία δεν έλειπε και ο έρωτας.
Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή έχουμε και τον ερχομό του παππού από την Τσεχία. Πολιτικός πρόσφυγας ο παππούς Νίκος Περιστέρης, του δόθηκε η άδεια να επισκεφτεί την Ελλάδα. Ο ερχομός του έφερε στην επιφάνεια κρυμμένες αλήθειες από την εποχή της κατοχής και του εμφυλίου όπως αυτή της Ζέτας Τόκα, που όπως αναφέρει η συγγραφέας, πρόκειται για αληθινή ιστορία.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το ταραγμένο καλοκαίρι του 2015. Η συγγραφέας, σαφώς επηρεασμένη από το παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, τις ανατροπές εκείνης της περιόδου, γράφει για μία εποχή που έζησε ως παιδί, εκείνη του 1981.
Σαν θέμα είχε έντονο ενδιαφέρον. Η μάχη του παλιού με το νέο, της εμπειρίας και των νιάτων, που ήλπιζαν ότι όλα θα άλλαζαν. Αρκετές από τις αναφορές που υπάρχουν μέσα αυτό το βιβλίο, μας υπενθυμίζουν την αντιπαράθεση του παρελθόντος με το παρόν, πράγματα χιλιοειπωμένα που έκαναν τον κύκλο τους και με νέα βιτρίνα εμφανίζονται ξανά.
Το Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έχει αλλάξει κάτι 40 χρόνια τώρα. Μπορεί να έχεις την αίσθηση ότι σε κάποια σημεία πλατιάζει, οι ιστορίες όμως που εμπεριέχονται, σε ωθούν στο να το προσπεράσεις εύκολα.
Κλείνω με κάτι που γράφει η Ασημένια Σαράφη στις ευχαριστίες της και μου έκανε εντύπωση.
Κι ίσως οι εκλογές να μην αλλάζουν τον κόσμο, ή τουλάχιστον να μην τον αλλάζουν τόσο δραματικά όσο το έχουμε ανάγκη. Συμβαίνει όμως οι αιρετοί σε κάθε εκλογική περίσταση να καταλήγουν να έχουν το μπόι εκείνων που τους ψηφίζουν. Οπότε, αν ψηλώσουμε εμείς ίσως τότε ψηλώσουν κ' εκείνοι.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου