Η καλύτερή μου φίλη
Εκδόσεις Τόπος
Ακούστε το podcast εδώ
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο της Αγγελικής Σπανού, H καλύτερή μου φίλη, με τις ειδήσεις για τρεις γυναικοκτονιες Ρέθυμνο, Ζάκυνθο, Περιστέρι, να περνούν μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης και του κινητού μου.
Στις γυναικοκτονιες ήρθε να προστεθεί και ο βιασμός της 14χρονης στη Λέσβο και η επιπρόσθετη πληροφορία ότι η 17χρονη που δολοφονήθηκε στο Περιστέρι στο παρελθόν είχε πέσει θύμα ασέλγειας και bullying.
Πολύ βια, φόβος και αίμα.
Έχουμε θρηνήσει πολλές γυναίκες και ο φόβος ότι θα θρηνήσουμε και άλλες καραδοκεί. Βέβαια η κακοποίηση χτυπάει και την πόρτα των αντρών, μην ξεχνάμε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Το βιβλίο Η καλύτερή μου φίλη, είναι εμπνευσμένο από τα πάμπολλα περιστατικά βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, βιασμών και γυναικοκτονιών.
Είναι ιστορία δύο κοριτσιών, δύο φίλων που έφυγαν από τη μικρή τους πόλη για να σπουδάσουν, η μία ψυχολογία στην Αθήνα και η άλλη στο παιδαγωγικό σε ένα νησί του Αιγαίου.
Η ιστορία αφορά την κοπέλα που φοιτούσε στο νησί του Αιγαίου και φίλη της μας περιγράφει τη ζωή της.
Διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά τους συνέδεε βαθιά αγάπη. Η ηρωίδα ήταν κοντά σε αυτά που επιθυμούσατε, τον ήλιο, τη θάλασσα, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, τουλάχιστον στην αρχή. Mακριά από την πόλη της. Μακριά και από το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον. Μακριά από τον άντρα της θείας που την είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά στα 12, τον θείο που κακοποιούσε τη θεία της, αλλά που ήταν ευσεβής χριστιανός και κάτοικος της πόλης εκείνης.
Στο νησί ζούσε έντονα, δούλευε, ξενυχτούσε, γνώριζε κόσμο, γνώριζε το σώμα της και την ηδονή. Αισιόδοξο πλάσμα που αναζητούσε τον έρωτα και στο πρόσωπο του Δημήτρη έχτισε μία εικόνα μεγάλης αγάπης. Ο Δημήτρης βέβαια, στρατιωτικός είχε άλλη άποψη. Σκέφτηκε να μοιραστεί την ηρωίδα μας με ένα συνάδελφό του χωρίς να τη ρωτήσει. Η βία δεν σηκώνει ερωτήσεις. Την τσάκισαν.
Εκείνο το καλοκαίρι με την καλύτερή της φίλη επέστρεψαν στην πόλη τους για τις καλοκαιρινές διακοπές. Εκείνη όμως παρέμεινε στο σπίτι της, ενώ λάτρευε τη θάλασσα, αναλύοντας τα γεγονότα.
Με την επιστροφή τους στην πόλη εκείνο το καλοκαίρι, διαβάζουμε για ένα αγόρι που βρέθηκε νεκρό λίγα μέτρα έξω από τη σχολή του, με μία ολόκληρη κοινωνία να σιωπά.
Μαθαίνουμε και για την ιστορία της Μαρίας, από το νησί. Η Μαρία έπασχε από ψυχιατρική διαταραχή, οι γονείς της έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου να προστατέψουν το κορίτσι τους, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να αντισταθεί όταν το ωραίο γυμνασμένο αγόρι και ο φίλος του της ζήτησαν να πάει μαζί τους μία βόλτα. Δεν της είχε συμβεί ξανά. Μία βόλτα που πλήρωσε ακριβά και δικαιοσύνη δεν βρήκε. Η ιστορία της Μαρίας θα συνδεθεί με αυτή της ηρωίδας μας.
Η ηρωίδα μας με πολύ κόπο και πόνο, μπόρεσε να σταθεί ξανά στα πόδια της και στη ζωή της μπαίνει ένα όμορφο αγόρι που την έκανε να ξεχάσει το παρελθόν. Πίστευε ότι επιτέλους κάτι καλό είχε γίνει. Βέβαια το ωραίο αγόρι είχε και αυτό άλλη άποψη. Ένας ακόμα φίλος, βία, πάλη, αντίσταση, χτύπημα στο κεφάλι, πέταγμα στα βράχια, νοσοκομείο.
Σε όλο το βιβλίο της Αγγελικής Σπανού διαβάζουμε την καταγραφή των γεγονότων της ζωής των δύο κοριτσιών, των σκέψεών τους και των ανησυχιών τους, την κακοποίηση και την βια του σώματος. Διαβάζουμε για μία κοινωνία που δεν αποδέχεται τις ευθύνες της. Για οικογένειες δίχως λόγο ύπαρξης από την αρχή της δημιουργίας τους, για τα παιδιά που ακολουθούν τα λάθος χνάρια των γονιών τους. Κακοποίηση, υποτίμηση, ανασφάλειες που κρύβονται πίσω από την βία του σώματος.
Μία ολόκληρη ανάλυση το βιβλίο της Αγγελικής Σπανού με γραφή άλλοτε σκληρή, άλλοτε συναισθηματική, τόσο διεισδυτική που σε υποχρεώνει να συνεχίσεις την ανάγνωση και ας έχεις εκείνον τον κόμπο στο λαιμό, ιδιώς στα τελευταία κεφάλαια.
Όπως σας είπα και στο προηγούμενο podcast της Μαρίας Λούκα, τα τρία τελευταία επεισόδια θα έχουν να κάνουν με τις γυναικοκτονιες, την έφυλη βία, τους βιασμούς, την κακοποίηση.
Δυστυχώς από το προηγούμενο podcast μέχρι το σημερινό, μεσολάβησαν τρεις γυναικοκτονιες και ο βιασμός μιας ανήλικης.
Το τραγικό είναι ότι ακούστηκαν ξανά οι φωνές που σχολιάζουν, "τα ήθελε και τα έπαθε", "κάτι θα έκανε και τον νευρίασε", " γιατί δεν έφευγαν", "γιατί δεν τον έδιωχναν".
Αυτά βέβαια λέγονται μέχρι το κακό να χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Δυστυχώς.
Πάνω από όλα όμως, εκκωφαντική είναι η απουσία του κράτους και των υπηρεσιών του. Οι κλειστές πόρτες μόνο σε δράματα οδήγησαν και οδηγούν.
Φτάνει πια.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου