Ο άντρας με τις κούκλες
Βρισκόμαστε κάπου μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλεμίνα, η ηρωίδα μας έχασε τον πατέρα της στο μέτωπο και με τη μητέρα της, την Οριάνα, από την Πεσκάρα βρέθηκαν στο Κιέτι. Η προσαρμογή για τις δύο γυναίκες δεν ήταν εύκολη. Στα δύο πρώτα χρόνια του πένθους η Οριάνα, έκανε ότι μπορούσε για να συντηρήσει την ίδια και την κόρη της. Όμως, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο η Οριάνα δεν ήταν για τα δύσκολα. Έτσι μια μέρα, που ήταν αργία, επιτρέπει στην κόρη της την δεκαεξάχρονη τότε Αέμίνα, να πάρει το τρένο από το Κιέτι και να πάει στη θάλασσα.
Ήταν μία καλή ευκαιρία για την Οριάνα να μαζέψει τα πράγματά της και να σηκωθεί να φύγει κρυφά από την κόρη της. Από εκείνη την μέρα, για την Αλεμίνα ξεκινάει η περιπέτεια ζωής της, η οποία αποφασίζει μετά από δυσκολίες να πάει να βρει τον παππού της, τον πατέρα του πατέρα της. Έναν άνθρωπο που οι γονείς της απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι και όχι άδικα. Βέβαια και ο παππούς της κουβαλούσε τη δική του ιστορία.
Σε εκείνο το μέρος η Αλεμίνα θα γνωρίσει τον πόνο, την βία, την απαξίωση, την υποκρισία, τα ψέματα, αλλά και ανθρώπους φύλακες αγγέλους, τον έρωτα και μία εγκυμοσύνη που θα την οπλίσει με απύθμενο θάρρος.
Παράλληλα με την ιστορία της Αλεμίνα, θα παρακολουθήσουμε και την ιστορία του άντρα με τις κούκλες. Ενός ανθρώπου που δολοφονεί συνεργάτες των Γερμανών, αυτούς που θεωρούσε υπεύθυνους για το θάνατο της γυναίκας του και του αγέννητου παιδιού του. Το μίσος όμως τον τυφλώνει τόσο πολύ που δεν σταματάει εκεί. Παρόλα αυτά ο άντρας με τις κούκλες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο άνθρωπος που λύτρωσε την Αλεμίνα.
Οι κούκλες αυτές ήταν ξύλινες και ο άντρας με τις κούκλες έμαθε να τις φτιάχνει έχοντας δάσκαλο, έναν ιάπωνα τον Γιμού. Οι ξύλινες αυτές κούκλες θα φυλάκιζαν, σύμφωνα με τον μύθο, τις ψυχές αυτών που θα δολοφονούσε. Η ιστορία της Ιφιγένειας Τέκου είναι άρτια δομημένη όπως και οι χαρακτήρες του βιβλίου,
Έχει κατορθώσει να προσδιορίσει τις προσωπικότητες των ηρώων της και να μας παρουσιάζει με αρχή, μέση και τέλος την ιστορία τους. Διαβάζοντας το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι η συγγραφέας ήθελε να μας εξηγήσει τον λόγο των αποφάσεων και των πράξεων τους και το κατορθώνει.
Αυτό που επίσης θα παρατηρήσετε διαβάζοντας το βιβλίο είναι ανάγκη της ύπαρξης της αγάπης και του έρωτα που έχουν αναλάβει το ρόλο του σωτήρα όπως και αυτός της συγχώρεσης.
Ο κάθε ένας από τους ήρωες αποτελεί και έναν κρίκο που συνδέεται με έναν άλλον και όλοι μαζί αποτελούν μία αλυσίδα ζωής.
Στην συνέχεια ακολουθεί η συνέντευξη με την συγγραφέα Ιφιγένεια Τέκου.
Η ιστορία του βιβλίου σας διαδραματίζεται στην Ιταλία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί επιλέξατε αυτή την περιοχή και αυτή την χρονική περίοδο;
Επέλεξα να διαδραματιστεί η πλοκή του νέου μου μυθιστορήματος στα Ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα όπως ονομάζεται από το 1966 τοποθετώντας την χρονικά στη δύσκολη περίοδο της ανασυγκρότησης για το ιταλικό κράτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή ένιωσα πως έτσι αποδίδεται καλύτερα το κλίμα που ήθελα να δημιουργήσω καθώς τα έντονα συναισθήματα των ηρώων μπλέκονται με την ιδιαίτερη αύρα του τόπου και την ιστορική συγκυρία.
Οι ξύλινες κούκλες που γράφετε στο βιβλίο ή αλλιώς κοκέσι, τις έφτιαχνε ένας Ιάπωνας με τον μύθο να αναφέρει ότι φυλακίζουν τις ανθρώπινες ψυχές. Πως συνδέσατε το μύθο αυτό με την ιστορία σας;
Πράγματι, μεγάλο μέρος της έμπνευσής μου προήλθε από τις γιαπωνέζικες κούκλες κοκέσι, τις ξύλινες και πολύχρωμες αυτές κούκλες χωρίς άκρα που θεωρούνταν οι φύλακες των ψυχών των παιδιών, δεδομένου ότι στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Έντο (1603-1868) πολλές γυναίκες κατέφευγαν στη βρεφοκτονία ή την άμβλωση λόγω μεγάλης φτώχειας και λιμού. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Ιάπωνες πίστευαν πως η παιδική ψυχή έμπαινε στην κούκλα, αφήνοντας πια το σώμα ελεύθερο για να εισέλθει η ενήλικη ψυχή και θεωρούσαν ότι το τελετουργικό κάψιμο της ξύλινης φιγούρας ελευθέρωνε τη νεαρή ψυχή, ώστε να επιστρέψει πίσω στα βουνά, στον αρχικό τόπο κατοικίας της. Σκέφτηκα λοιπόν να ενσωματώσω με κάποιο τρόπο τη γνώση αυτή μέσα στο βιβλίο μου δημιουργώντας ένα μυστηριώδες και ενδιαφέρον συνονθύλευμα θρύλου και μυθιστορίας.
Το βιβλίο είναι πλημμυρισμένο στο συναίσθημα, είτε στις αποτρόπαιες πράξεις, είτε στις ερωτικές σκηνές, είτε στις οικογενειακές στιγμές. Αυτό οφείλεται στο πως θέλατε να δρουν οι ήρωές σας ή στην πιθανή ενσωμάτωσή σας στην ιστορία που γράφατε;
Νομίζω πως αν το βιβλίο δίνει έμφαση στο θυμικό των ηρώων μου οφείλεται στην προσπάθειά μου να καταγράψω όσο καλύτερα μπορώ τις σκέψεις και τις πράξεις τους διευκολύνοντας με αυτό τον τρόπο τον αναγνώστη να τους κατανοήσει και να τους κρίνει ενδεχομένως.
Ποιον από τους ήρωές σας συμπαθείτε και ποιος νομίζετε ότι είχε το τέλος που του άρμοζε;
Δεν μπορώ να πω ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια ή αντιπάθεια σε κάποιον από τους ήρωες του βιβλίου κι αυτό επειδή αν το έκανα, θα δυσχέραινε μια πιο αντικειμενική ανάλυση και εξήγηση των συμπεριφορών τους. Όσο για το τέλος που δίνω στους «κακούς» ήρωες θα αναφέρω τη ρήση του Δημοσθένη «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», δηλαδή όλα όσα προηγούνται και συμβάλλουν στη δημιουργία μίας κατάστασης, κρίνονται από το τελικό αποτέλεσμα.
Τι διαβάζετε αυτόν τον καιρό;
Μόλις τέλειωσα την ανάγνωση του βιβλίου «Κόκκινα φύλλα» του Φώκνερ σε μετάφραση Γιάννη Παλαβού από τις εκδόσεις Κίχλη και θα ξεκινήσω το βιβλίο του Νικήτα Σινιόσογλου «Ο καρπός της ασθενείας μου» πάλι από τις εκδόσεις Κίχλη.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου