Μανίνα Ζουμπουλάκη «...πρέπει να μεγάλωσα ενώ ήμουν αφηρημένη...»
Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη με την Μανίνα Ζουμπουλάκη για Το, σχεδόν ημερολόγιο μιας 82χρονης, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος
Το, σχεδόν, ημερολόγιο μιας 82χρονης. Διαβάζοντας τον τίτλο, αναρωτήθηκα, γιατί μία γυναίκα 82 ετών να έχει ημερολόγιο. Η απάντηση βέβαια έρχεται από την ηρωίδα σας, τη Μελίνα από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου. Τελικά αυτή η 82χρονη Μελίνα σε ποια κατηγορία ηλικιωμένων εντάσσεται;
«Μα δεν υπάρχουν κατηγορίες ηλικιωμένων, τουλάχιστον στο βιβλίο αυτό (ούτε στην ζωή, νομίζω…) Και γιατί να μην κρατάει ημερολόγιο η 82χρονη; Η Μελίνα είναι μια ζωηρή, έξυπνη, ενδιαφέρουσα γυναίκα που απλώς μεγάλωσε, χωρίς να το καταλάβει ορίστε που κλείνει τα 82. Έτσι είναι η ηλικία, έρχεται λάου-λάου. Ούτε που έχω πάρει πρέφα, ας πούμε, ότι πάω προς τα 60, πρέπει να μεγάλωσα ενώ ήμουν αφηρημένη...»
Γιατί ασχοληθήκατε με την Τρίτη ηλικία; Υπάρχουν διαχωρισμοί; Πρώτη, Δεύτερη, Τρίτη…
«Η Τρίτη Ηλικία πάει συνέχεια προς τα πάνω, μάλλον ξεκινάει μετά τα 70 τώρα ή μετά τα 80. Ασχολήθηκα επειδή ξέρω αυτήν την γυναίκα, και άλλες σαν κι αυτήν, και αισθάνομαι ότι η ιδέα που έχει μια 40άρα για την 80άρα είναι παλιά, δεν ισχύει πια. Η σημερινή 80άρα έχει φέησμπουκ, μπορεί μέχρι και ινσταγκραμ – πχ τσέκαρε την Iris Apfel, που έγινε φίρμα μετά τα 80. Δεν μιλάς ούτε σκέφτεσαι με διαφορετικό τρόπο δηλαδή επειδή μεγαλώνεις. Και… θέλω κάτι αισιόδοξο για το μέλλον, μια εικόνα της ζωής μου και της ζωής της παρέας μου που είναι ανεβαστική, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Πιστεύω ότι διαλέγουμε τις εικόνες που θέλουμε να βλέπουμε, και διάλεξα αυτήν, τόσο για εμένα όσο και για τις αναγνώστριες του ‘Ημερολογίου’».
Η Μελίνα είναι μία γιαγιά, που ενώ έχει όλα τα σωματικά χαρακτηριστικά των ηλικιωμένων, ψυχικά, ανήκει στην νεότητα, από τα ρούχα που φοράει και δεν την νοιάζει, από τις σχέσεις που έχει με τους φίλους της, το πως ελίσσεται στην σύγχρονη εποχή. Υπάρχουν γύρω μας τέτοιου είδους ηλικιωμένοι;
«Αυτό λέω η καψερή: υπάρχουν, είναι δίπλα μας, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας να τους δούμε! Η Μελίνα είναι μια αληθινή γυναίκα, και η πατροπαράδοτη γιαγιά με το τσεμπέρι, δεν είναι πια! Ή αν είναι, ζει σε κάποιο χωριό – αλλά ακόμα κι εκεί, τσεμπέρι-ξετσεμπέρι, ένα κινητό το έχει. Μιλάει με τα εγγόνια της και τσιμπάει φράσεις από τον τρόπο που μιλάνε τα παιδιά. Δεν περιμένει να τα τινάξει κλεισμένη σε γυάλα.»
Η ηρωίδα σας έχει φίλους που είτε αυτοσαρκάζονται είτε μπλέκουν σε καταστάσεις που μας φαίνονται περίεργες για αυτές τις ηλικίες. Καλλιέργεια χόρτου, φλερτ, προβληματικές σχέσεις με τους συγγενείς. Τελικά η φιλία και σε αυτές τις ηλικίες είναι σημαντική;
«Η φιλία είναι πάαααααρα πολύ σημαντική, είναι μεγάλο πράγμα να υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου με τους οποίους μιλάτε την ίδια γλώσσα, σας συνδέει η αγάπη, και ίσως ένα κοινό παρελθόν. Μπορεί να έχετε αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις αλλά η βάση, οι αρχές σας είναι ίδιες. Τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι με τις φίλες και τους φίλους μου, και δεν έχει αλλάξει αυτό επειδή μεγαλώνουμε. Επίσης, έχω φίλους που δεν παίρνουν σύνταξη για διάφορους λόγους και είναι 65-70 χρονών. Το Σύστημα τους ωθεί στην παρανομία, δεν απέχουν πολύ από το να καλλιεργούνε χόρτο στη βεράντα τους…»
Είναι βάρος οι ηλικιωμένοι όπως συνηθίζεται να λέγεται; Ή αρνούμαστε να δεχτούμε οι νεότεροι, ότι είναι απλά σκηνές από τα "προσεχώς" και με τον τρόπο αυτό θέλουμε να ξορκίσουμε το «κακό» που έρχεται;
«Αν σταθούμε τυχεροί, είναι σκηνές ‘προσεχώς’. Και το να λέμε ότι αποτελεί βάρος ένας παππούς… είναι σαν να λέμε ότι η αγάπη είναι βάρος. Δεν το σκέφτομαι έτσι καθόλου, σαν κοινωνία και σαν άτομα πρέπει να φροντίζουμε και να βοηθάμε τους ηλικιωμένους μας. Τους αδύναμους γενικά – αλλιώς δεν νοείται κοινωνία, σόρι.»
Στο βιβλίο σας γίνεται αναφορά και στο Μάτι. Η πραγματικότητα οφείλει να εντάσσεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη συγγραφή;
«Δεν οφείλει τίποτα, ο γράφων δεν χρωστάει σε κανέναν, δεν έχει υποχρεώσεις. Το Μάτι συνέβη ενώ έγραφα, κι ενώ η Μελίνα ήδη πήγαινε εκεί για μπάνιο – είχαμε αφήσει τα παιδιά μας, μια φίλη κι εγώ, για 15 μέρες στο Μάτι, λίγο πριν την τραγωδία. Η οποία ήταν τόσο συνταρακτική, τόσο φρικτή, που δεν μπορούσα να την αγνοήσω. Μου ήταν αδύνατον, το καλοκαίρι του 2018, να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη το Μάτι.»
Έχετε σχόλια αναγνωστών που να είναι στην ηλικία της ηρωίδας σας;
«Ναι, τους άρεσε! Γέλασαν, και ταυτίστηκαν με τις δυσκολίες… μέχρι στιγμής έχω ευχαριστημένους αναγνώστες, ελπίζω να μην αλλάξει αυτό».
Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας στα 82;
«Ελπίζω, κάπως σαν την Μελίνα όσον αφορά την ψυχολογία και διάθεση, με ανθρώπους που αγαπάω γύρω μου και… βασικά με την τόλμη που έχει η Μελίνα. Που συνεχίζει να μαθαίνει και ξεκινάει καινούργια πράγματα, παρά την προχωρημένη ηλικία της. Στην τελική, τα 80 είναι τα νέα 50, μη σας πω και τα νέα 40…»
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου