Λεγεώνα
Εκδόσεις Χαραμάδα
Διαβάζοντας την Λεγεώνα αναρωτιόμουν για το τι γινόταν στο μυαλό του Γιάννη Αντάμη το 2009.
Το βιβλίο λοιπόν ξεκινάει με έναν πολεμιστή του Πολέμου των εσωτερικών Ινδιών που επιστρέφει στο σπίτι του και στην κυριαρχία της Τετραρχίας. Συνεχίζει τη ζωή του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μιας και ο κόσμος γύρω του φαινόταν να μην έχει αντιληφθεί τι είχε συντελεστεί, όπως συμβαίνει συνήθως με πολλούς από τους βετεράνους που επιστρέφουν μετά από πολέμους στις πόλεις τους.
Δικηγόρος ο πολεμιστής, part time όπως ο ίδιος αναφέρει, με το όνομα Αντάμης. Εκκολαπτόμενος συγγραφέας, γράφει με πρόγραμμα και με χρονοδιαγράμματα που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό και αυτό για δέκα ολόκληρα χρόνια. Μέχρι που μία μέρα όλα αυτά αλλάζουν. Ο Αντάμης πείθεται από ένα δεσμοφύλακα να φιλοξενηθεί σε μία φυλακή προκειμένου να γράψει το ένα , το μεγάλο βιβλίο που θα τον έκανε γνωστό. Από την μέρα που ο ήρωάς μας, ξεκινάει για το μεγάλο ταξίδι προς τις φυλακές, όλα παίρνουν μία τροπή χωρίς λογική αλλά και χωρίς παραλογισμό. Ένα ταξίδι στο τι φαίνεται αληθινό και τι όχι, στα παιχνίδια που το μυαλό χτίζει κ η φαντασία εφαρμόζει.
Εκεί ο ήρωας μας από φιλοξενούμενος γίνεται κανονικός κρατούμενος και η περιπέτειά του ξεκινάει.
Στο μεταξύ στο κράτος της Τετραρχίας ετοιμάζεται η αποστολή του θανατοσκάφους στον Αδη, τα υπουργεία ονομάζονται τράπεζες και έχουν την ευθύνη για κάθε συναίσθημα, κατάσταση και τον έλεγχο των πάντων. Μέσα σε όλα και τις αναμνήσεις του ήρωα από την εποχή που ήταν πολεμιστής, περιγράφονται και διάφορα βασανιστήρια όπως αυτό της κόλασης. Εντυπωσιακό να το ακούς, απελπιστικό να το βιώνεις. Και όλα αυτά να παρακολουθούνται και να ελέγχονται από τους ανθρώπους πίσω από τις κάμερες.
Τη δυστοπία θα συναντήσουμε στη νουβέλα του Γιάννη Αντάμη, το τώρα, που το 2009 έμοιαζε μακρινό. Και δεν κάνω λόγο για τον ρεαλισμό των γεγονότων αλλά για το συμβολισμό των καταστάσεων.
Στο διάστημα που ο ήρωας Αντάμης ήταν κλεισμένος στο τετράγωνο δωμάτιο της φυλακής παρακολουθούμε την καταγραφή της ψυχοσύνθεσης τόσο του ίδιου του ήρωα αλλά και γενικά της ανθρώπινης ύπαρξης όταν υποχρεώνεται να συμβιώσει με τον ίδιο του τον εαυτό κάτω από καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει και που το ένας γεγονός έρχεται να αναιρέσει το προηγούμενο με βασικό στόχο την αναζήτηση της λογικής.
Πάνω από όλα βέβαια στη Νουβέλα είναι η διάχυτη η ψυχαναλυτική διάθεση του συγγραφέα και η ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και ανεξαρτησία. Είτε από τα τείχη μιας φυλακής είτε από ένα καθεστώς είτε ακόμα κ από τον ίδιο του τον εαυτό.
Διαβάζοντας την Λεγεώνα αναρωτιόμουν για το τι γινόταν στο μυαλό του Γιάννη Αντάμη το 2009.
Το βιβλίο λοιπόν ξεκινάει με έναν πολεμιστή του Πολέμου των εσωτερικών Ινδιών που επιστρέφει στο σπίτι του και στην κυριαρχία της Τετραρχίας. Συνεχίζει τη ζωή του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μιας και ο κόσμος γύρω του φαινόταν να μην έχει αντιληφθεί τι είχε συντελεστεί, όπως συμβαίνει συνήθως με πολλούς από τους βετεράνους που επιστρέφουν μετά από πολέμους στις πόλεις τους.
Δικηγόρος ο πολεμιστής, part time όπως ο ίδιος αναφέρει, με το όνομα Αντάμης. Εκκολαπτόμενος συγγραφέας, γράφει με πρόγραμμα και με χρονοδιαγράμματα που ο ίδιος είχε θέσει στον εαυτό και αυτό για δέκα ολόκληρα χρόνια. Μέχρι που μία μέρα όλα αυτά αλλάζουν. Ο Αντάμης πείθεται από ένα δεσμοφύλακα να φιλοξενηθεί σε μία φυλακή προκειμένου να γράψει το ένα , το μεγάλο βιβλίο που θα τον έκανε γνωστό. Από την μέρα που ο ήρωάς μας, ξεκινάει για το μεγάλο ταξίδι προς τις φυλακές, όλα παίρνουν μία τροπή χωρίς λογική αλλά και χωρίς παραλογισμό. Ένα ταξίδι στο τι φαίνεται αληθινό και τι όχι, στα παιχνίδια που το μυαλό χτίζει κ η φαντασία εφαρμόζει.
Εκεί ο ήρωας μας από φιλοξενούμενος γίνεται κανονικός κρατούμενος και η περιπέτειά του ξεκινάει.
Στο μεταξύ στο κράτος της Τετραρχίας ετοιμάζεται η αποστολή του θανατοσκάφους στον Αδη, τα υπουργεία ονομάζονται τράπεζες και έχουν την ευθύνη για κάθε συναίσθημα, κατάσταση και τον έλεγχο των πάντων. Μέσα σε όλα και τις αναμνήσεις του ήρωα από την εποχή που ήταν πολεμιστής, περιγράφονται και διάφορα βασανιστήρια όπως αυτό της κόλασης. Εντυπωσιακό να το ακούς, απελπιστικό να το βιώνεις. Και όλα αυτά να παρακολουθούνται και να ελέγχονται από τους ανθρώπους πίσω από τις κάμερες.
Τη δυστοπία θα συναντήσουμε στη νουβέλα του Γιάννη Αντάμη, το τώρα, που το 2009 έμοιαζε μακρινό. Και δεν κάνω λόγο για τον ρεαλισμό των γεγονότων αλλά για το συμβολισμό των καταστάσεων.
Στο διάστημα που ο ήρωας Αντάμης ήταν κλεισμένος στο τετράγωνο δωμάτιο της φυλακής παρακολουθούμε την καταγραφή της ψυχοσύνθεσης τόσο του ίδιου του ήρωα αλλά και γενικά της ανθρώπινης ύπαρξης όταν υποχρεώνεται να συμβιώσει με τον ίδιο του τον εαυτό κάτω από καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει και που το ένας γεγονός έρχεται να αναιρέσει το προηγούμενο με βασικό στόχο την αναζήτηση της λογικής.
Πάνω από όλα βέβαια στη Νουβέλα είναι η διάχυτη η ψυχαναλυτική διάθεση του συγγραφέα και η ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και ανεξαρτησία. Είτε από τα τείχη μιας φυλακής είτε από ένα καθεστώς είτε ακόμα κ από τον ίδιο του τον εαυτό.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου