Ράνια Καραχάλιου
Σκλήθρα
Εκδόσεις Εκάτη
Η Ράνια Καραχάλιου επιτέλους το πήρε απόφαση και μας
χάρισε τη Σκλήθρα σε μορφή αναπνευστικού
συστήματος. Μία τραχεία και πνεύμονες ανθισμένοι. Ανάσα, θα μπορούσαμε να πούμε
απέναντι σε μία σκλήθρα που αν και μικρή δεν παύει, να ενοχλεί, να αποσπά την
προσοχή, να τραβά το ενδιαφέρον.
Η Ράνια Καραχάλιου καταθέτει τις αναμνήσεις της από τις
πόλεις που μοίρασε την μέχρι τώρα ζωή της. Πάτρα – Αθήνα. Οι σκέψεις της στο
δώμα που τη φιλοξένησε, τα παιδικά της χρόνια στον Άγιο Βασίλειο, πρόσωπα της
ζωής της, όπως η γιαγιά της που έπαιζε με το θάνατο, αντικείμενα όπως η βέσπα
στον κήπο που μαζί με την ενηλικίωσή της χάθηκε και αυτή αλλά και η αναφορά της σε πρόσωπα της πόλης όπως η Μαρία η Δαιμονισμένη .
Μου θύμισε πολλά η Ράνια και από τη δική μου παιδική ηλικία,
εκτός από τη Μαρία τη δαιμονισμένη που ήταν κλασική μορφή, το σπίτι με την
γυναίκα που «σκότωσε» τη μπάλα του μπάσκετ (ήμασταν η γενιά του μπάσκετ) μου
θύμισε το σπίτι δίπλα από το δικό μου σχολείο, στο οποίο λέγαμε τότε ότι μένει
η γυναίκα με το άσπρο φόρεμα.
Μπλέκει την παιδική ηλικία με την ενηλικίωση, ένα ταξίδι
αστραπή στο παρελθόν και το τώρα, σαν να προσπαθεί να κρατήσει κάτι από την αθωότητα των χρόνων
εκείνων, κάτι σαν προστατευτικό τείχος, φίλτρο ερμηνείας για όλα όσα
ακολούθησαν μετά.
Είναι διάχυτος ο συναισθηματικός κόσμος της
συγγραφέως στις σελίδες αυτού του
βιβλίου, που με την ιδιαίτερη γραφή της κινούμαστε ανάμεσα στο χιούμορ και την
συγκίνηση. Κάπως έτσι βέβαια είναι κ η Ράνια για εμάς που την ξέρουμε. Ξορκίζει
το κακό με το χιούμορ.
Η Σκλήθρα κινείται ανάμεσα στο διήγημα και την ποίηση, οι
Επιστολές της είναι ποιητικές απαντήσεις και όχι μόνο, σε σκέψεις και
αναζητήσεις και κατορθώνει να σε μεταφέρει στα νοήματά της. Οι λέξεις στοχευμένες, το ίδιο οι εκφράσεις και τα πορίσματά της, δε
θα μπορούσε βέβαια να γίνει και διαφορετικά. « ούτε ράσο, ούτε τσοκάνι φτάνει
να βάλει χαλινάρι σ΄άναρχη ψυχή» αναφέρει για τον ιερέα που δεν ακολούθησε την
πεπατημένη , «που και που στάλες
γλίστραγαν στο πρόσωπό του, άι στο διάτσο η βρωμοζέστη έλεγε, αλλά εγώ θα
ορκιζόμουν πως δάκρυα ήταν για τις κατά συρροήν θυσίες» παρατηρεί για τον
σφαγέα των ζώων την περίοδο του Πάσχα. Η Ράνια Καραχάλιου ακολουθεί πιστά το
ρόλο του διηγήματος και της ποίησης. Συμπύκνωση των νοημάτων είτε μέσα σε λίγες
λέξεις, είτε μέσα σε μία παράγραφο. Και είναι δύσκολο αυτό να επιτευχθεί.
Δεν έχω να πω περισσότερα για την Ράνια, νιώθω τη χαρά
της για το πρώτο της τυπωμένο προσωπικό λογοτεχνικό δημιούργημα και την
παρουσίαση του στη πόλη της. Από τη θέση του σχολιαστή βρέθηκε στη θέση του
σχολιαζόμενου και το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι η δύναμη και το θάρρος για
το επόμενο.
Κατερίνα Σαμψώνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου