Δεύτερες ζωές-Κατερίνα Σαμψώνα-Εκδόσεις Πικραμένος (review)
Book Tales
<<…Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική ευτυχία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο κατάλληλος ορισμός της ευτυχίας. Μου αρέσει που είμαι εδώ, μου αρέσει που κάνω δικά μου πράγματα, που έχω γύρω μου κόσμο που με νοιάζεται. Αν αυτό εσείς μπορείτε να το ονομάστε ευτυχία, τότε ναι, νομίζω ότι βρίσκομαι στο πρώτο της σκαλί, έτσι για να το κάνω πιο ποιητικό…>>
Σε μία εποχή που ο ρόλος της γυναίκας είναι περιορισμένος, δυο γυναίκες κατορθώνουν να ξεχωρίσουν, πληρώνοντας σκληρό αντίτιμο. Μαριώ και Ειρήνη, μάνα και κόρη. Κεφαλλονιά, αρχές του 20ού αιώνα. Η Μαριώ υποτάσσεται στην πίεση του πατέρα της και παντρεύεται. Ο γάμος της καταλήγει σε φιάσκο κι έτσι σύντομα επιστρέφει στο πατρικό της με την κόρη της Ειρήνη.
Τα χρόνια περνούν κι η Ειρήνη, μεγάλη πια, εγκαταλείπει την Κεφαλλονιά για την Κέρκυρα, σ’ ένα ταξίδι που πίστευε πως θ’ άλλαζε τη ζωή της. Έρωτες, απώλειες, ελπίδες, σχέδια, χρήμα, εξουσία και πολλές απογοητεύσεις, αλλάζουν τα σχέδια της, οδηγώντας τα βήματά της στη Θεσσαλονίκη, τον τελικό της προορισμό. Οι προτεραιότητές της αλλάζουν κι η Ειρήνη σύντομα αντιλαμβάνεται πως ανεξάρτητα απ’ τους ανθρώπινους σχεδιασμούς και επιθυμίες, η ζωή ακολουθεί τη δική της αυτόνομη πορεία, πέρα από συμβάσεις και κοινωνικά δεδομένα.
Δεύτερες Ζωές, ένα δυνατό μυθιστόρημα για τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής σ’ ένα ταξίδι που ανατρέπει ζωές, ξεπερνώντας Κύκλωπες και Συμπληγάδες για να αποδείξει περίτρανα πως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή.
Προσωπική μου άποψη που πιστεύω ότι θα υιοθετήσετε μόλις το διαβάστε, είναι ότι το Δεύτερες Ζωές είναι από αυτά τα βιβλία, που σε κερδίζουν από τη πρώτη σελίδα. Από τη πρώτη γραμμή τους καταλαβαίνεις ότι και θα σου αρέσει σαν βιβλίο αλλά και θα σου δώσει πράγματα μέσα από την ιστορία του. Όταν το τελείωσα, απλά επιβεβαίωσα τη πρώτη μου σκέψη και ακόμα παραπάνω.
Πρόκειται για την ιστορία μιας μάνας και μιας κόρης και τις δυσκολίες που καλούνται να περάσουν προκειμένου να επιβιώσουν σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, που ονομάζεται ζωή. Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τη Μαριώ η οποία είναι η μάνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα κάπου στη Κεφαλλονιά, ο πατέρας της αποφασίζει να τη παντρέψει με τον κατά πολύ μεγαλύτερο της Κωστή Χωραφά. Η μάνα της παρόλο που διαφωνεί, δεν τολμάει να πει λέξη στον άντρα της που θεωρεί το γάμο αυτό, τη καλύτερη τύχη που θα μπορούσε να βρεθεί για τη κόρη του αλλά κυρίως για την ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών ,οι οποίες είναι να βγουν από τη φτώχεια τους η οικογένεια του και αυτός. Δέχεται αδιαμαρτύρητα ότι έχει αποφασιστεί για τη μονάκριβη κόρη της, ερήμην της και αναγκασμένη να αποχαιρετήσει τη μεγάλη της αγάπη το Διονύση.
Και η μέρα του γάμου έφτασε. Τίποτα όμως δεν θύμιζε γιορτή. Όλοι γελούσαν εκτός από τη Μαριώ. Τραγουδούσαν, όμως εκείνη είχε παγώσει, πέτρα θύμιζε χωρίς συναισθήματα.
<<Χαμογέλασε λίγο κόρη μου, παντρεύεσαι…>>
Φυσικά ο γάμος δεν κρατάει πολύ. Ο »καλός» άντρας της δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται στη κοινωνία. Τη κακοποιεί, τη κακομεταχειρίζεται με όλους τους τρόπους που του επιτρέπει η ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα. Έτσι ο γάμος λήγει με άσχημο τρόπο και με την Μαριώ να επιστρέφει στο πατρικό της αγκαλιά με την μικρή της κόρη Ειρήνη, προσπαθώντας να αναστηθεί από τα συντρίμμια της και από τις προκαταλήψεις και η κακεντρέχεια του κόσμου που η κακία δεν τον αφήνει να δει καθαρά και ανθρώπινα.
<<Έπρεπε να κάνει υπομονή. Έτσι κρατιούνται τα σπίτια, με υπομονή. Η γυναίκα κρατάει το σπίτι και η γυναίκα το διαλύει.>>
Θα στηθεί στα πόδια της ξανά και με τη βοήθεια του Διονύση που ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει θα στήσει τη ζωή της ξανά και με απόλυτη αγάπη. Τα χρόνια θα περάσουn, η Ειρήνη θα μεγαλώσει και θα φιλοξενηθεί στη Κέρκυρα στη πλούσια οικογένεια του Σπύρου και Ρένας Σκούταρη, οι οποίοι μην έχοντας δικά τους παιδιά, θα της προσφέρουν τα πάντα προκειμένου να σπουδάσει και να αποκτήσει στη ζωή της όλα τα εφόδια που θα τη κάνουν ευτυχισμένη.
Η Κέρκυρα θα υπάρξει ο πρώτος της σταθμός, στο ταξίδι της ζωής. Εκεί θα ερωτευτεί παράφορα, θα αγαπήσει, θα προδοθεί,θα πονέσει, θα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουμε να είναι. Η Ειρήνη θα ζήσει το απόλυτο αλλά θα βυθιστεί στο σκοτάδι και στη θλίψη της απώλειας.
<<Σε αγαπάω τόσο Ειρήνη, που υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι θα σταματήσω να αναπνέω…>>
Θα παντρευτεί όχι το μεγάλο της έρωτα, αλλά έναν άντρα που τη λατρεύει. Θα τον προδώσει και θα τη συγχωρέσει . Γιατί οι μεγάλες αγάπες έχουν μεγάλες αντοχές. Και το ταξίδι της ζωής θα τη φέρει στη Θεσσαλονίκη. Και τότε θα φύγει από μπροστά της η κουρτίνα που τη κρατούσε τυφλή και δέσμια στο παρελθόν. Ένα παρελθόν που τη πονούσε αλλά έκανε και τους γύρω της να υποφέρουν.
<<Γυρνώντας σπίτι ήθελα να βρω εσένα, να με πάρεις αγκαλιά, να μου ψιθυρίσεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ξέρω ότι ζητάω πολλά, ξέρω ότι σου ζητάω να ξεπεράσεις το εαυτό σου αλλά σου το ζητάω.>>
Για ακόμα μια φορά όμως θα δούμε ότι η μοίρα έχει διαφορετικά σχέδια για εκείνη. Τα σχέδια που έκανε, απλά γκρεμίζονται, οι προτεραιότητες αλλάζουν και η Ειρήνη έρχεται για ακόμα μια φορά με τη μοίρα, η οποία έχει γράψει για εκείνη πορείες που δεν συμβαδίζουν με τις επιθυμίες της και την ευτυχία της.
Για αρκετές μέρες μπορούσε να δει κάποιος στα μάτια της τη θλίψη. Η δύναμη έλειπε από τη ψυχή της, η σκιά του εαυτού της τριγύριζε στο βουβό της σώμα. Πόσο πονάει ο θάνατος, πόσο πονάει η αποκόλληση από το παρελθόν, από τα συναισθήματα που είχαν γίνει εμμονή τραγική.
Η κυρία Κατερίνα Σαμψώνα, κάνει το συγγραφικό της ντεμπούτο με ένα μυθιστόρημα εκπληκτικό. Μέσα από τις σελίδες του και την ιστορία που εκτυλίσσεται, η συγγραφέας αναλύει καταστάσεις ,πεποιθήσεις εποχών και μιλάει για όλα. Για τη θέση της γυναίκας στις αρχές του 20 αιώνα ή καλύτερα την ανυπαρξία της. Δεν έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη της ούτε καν σε πράγματα που την αφορούν και καθορίζουν τη ζωή της. Απλά υπάρχει ως διακοσμητικό κι βοηθητικό στοιχείο του άντρα και του σπιτιού .
Για τις απώλειες που καλείται ο κάθε άνθρωπος να βιώσει στη ζωή του, είτε αυτές είναι συναισθηματικές είτε ανθρώπινες. Απώλειες που όποιο όνομα και να τους δώσεις, ένα είναι σίγουρο. Ότι πονάνε και καταρρακώνουν την ανθρώπινη ψυχολογία. Το θέμα είναι πως ο κάθε άνθρωπος θα τις βιώσει, τι θα πάρει από αυτές και πως θα συνεχίσει. Αυτό μας το διδάσκει η συγγραφέας απλόχερα .
Πρόκειται για ένα βιβλίο που ταξιδεύει, συγκινεί και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Άλλες φορές κορυφώνει και άλλες κρατάει σε πιο ήπιο ρυθμό τη ροή της ιστορίας. Οι ήρωες πολλοί. Πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, συμβάλλουν όλοι με το τρόπο τους στη ομαλή ροή της υπόθεσης, η οποία πραγματικά με το τρόπο που έχει επιλέξει η συγγραφέας να γράψει το μυθιστόρημα και να τους εμφανίσει, μας θυμίζει πραγματικά μια παράσταση.
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που μέσα από την απλότητα του λόγου, της γραφής αλλά και των διαλόγων που έχουν μεγάλο ρόλο μέσα στο κείμενο, η συγγραφέας μιλάει για τις επιθυμίες των ανθρώπων και τους αγώνες τους γι’ αυτές, για τη δύναμή που βρίσκουν πάντα να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα προκύπτουν στη διάρκεια της ζωής τους προκειμένου να πάνε μπροστά. Βέβαια θέτει και τον εξής προβληματισμό ο οποίος μέσα στα χρόνια παραμένει αναλλοίωτος και βασανίζει τη σκέψη μας. Τελικά μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από το πεπρωμένο του; Να ορίσει τη ζωή και τη μοίρα του μόνος του;
Αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας μόνος του. Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή και σε κάνει να σκεφτείς ένα βήμα παρακάτω… Για δεύτερες ζωές όπως ο καθένας τις ερμηνεύει. Για μένα, απλά εξαιρετικό!!!
Το βιβλίο της Κατερίνας Σαμψώνα «Δεύτερες ζωές» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πικραμένος.
<<…Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η πραγματική ευτυχία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ο κατάλληλος ορισμός της ευτυχίας. Μου αρέσει που είμαι εδώ, μου αρέσει που κάνω δικά μου πράγματα, που έχω γύρω μου κόσμο που με νοιάζεται. Αν αυτό εσείς μπορείτε να το ονομάστε ευτυχία, τότε ναι, νομίζω ότι βρίσκομαι στο πρώτο της σκαλί, έτσι για να το κάνω πιο ποιητικό…>>
Σε μία εποχή που ο ρόλος της γυναίκας είναι περιορισμένος, δυο γυναίκες κατορθώνουν να ξεχωρίσουν, πληρώνοντας σκληρό αντίτιμο. Μαριώ και Ειρήνη, μάνα και κόρη. Κεφαλλονιά, αρχές του 20ού αιώνα. Η Μαριώ υποτάσσεται στην πίεση του πατέρα της και παντρεύεται. Ο γάμος της καταλήγει σε φιάσκο κι έτσι σύντομα επιστρέφει στο πατρικό της με την κόρη της Ειρήνη.
Τα χρόνια περνούν κι η Ειρήνη, μεγάλη πια, εγκαταλείπει την Κεφαλλονιά για την Κέρκυρα, σ’ ένα ταξίδι που πίστευε πως θ’ άλλαζε τη ζωή της. Έρωτες, απώλειες, ελπίδες, σχέδια, χρήμα, εξουσία και πολλές απογοητεύσεις, αλλάζουν τα σχέδια της, οδηγώντας τα βήματά της στη Θεσσαλονίκη, τον τελικό της προορισμό. Οι προτεραιότητές της αλλάζουν κι η Ειρήνη σύντομα αντιλαμβάνεται πως ανεξάρτητα απ’ τους ανθρώπινους σχεδιασμούς και επιθυμίες, η ζωή ακολουθεί τη δική της αυτόνομη πορεία, πέρα από συμβάσεις και κοινωνικά δεδομένα.
Δεύτερες Ζωές, ένα δυνατό μυθιστόρημα για τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής σ’ ένα ταξίδι που ανατρέπει ζωές, ξεπερνώντας Κύκλωπες και Συμπληγάδες για να αποδείξει περίτρανα πως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή.
Προσωπική μου άποψη που πιστεύω ότι θα υιοθετήσετε μόλις το διαβάστε, είναι ότι το Δεύτερες Ζωές είναι από αυτά τα βιβλία, που σε κερδίζουν από τη πρώτη σελίδα. Από τη πρώτη γραμμή τους καταλαβαίνεις ότι και θα σου αρέσει σαν βιβλίο αλλά και θα σου δώσει πράγματα μέσα από την ιστορία του. Όταν το τελείωσα, απλά επιβεβαίωσα τη πρώτη μου σκέψη και ακόμα παραπάνω.
Πρόκειται για την ιστορία μιας μάνας και μιας κόρης και τις δυσκολίες που καλούνται να περάσουν προκειμένου να επιβιώσουν σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, που ονομάζεται ζωή. Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τη Μαριώ η οποία είναι η μάνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα κάπου στη Κεφαλλονιά, ο πατέρας της αποφασίζει να τη παντρέψει με τον κατά πολύ μεγαλύτερο της Κωστή Χωραφά. Η μάνα της παρόλο που διαφωνεί, δεν τολμάει να πει λέξη στον άντρα της που θεωρεί το γάμο αυτό, τη καλύτερη τύχη που θα μπορούσε να βρεθεί για τη κόρη του αλλά κυρίως για την ικανοποίηση των δικών του επιθυμιών ,οι οποίες είναι να βγουν από τη φτώχεια τους η οικογένεια του και αυτός. Δέχεται αδιαμαρτύρητα ότι έχει αποφασιστεί για τη μονάκριβη κόρη της, ερήμην της και αναγκασμένη να αποχαιρετήσει τη μεγάλη της αγάπη το Διονύση.
Και η μέρα του γάμου έφτασε. Τίποτα όμως δεν θύμιζε γιορτή. Όλοι γελούσαν εκτός από τη Μαριώ. Τραγουδούσαν, όμως εκείνη είχε παγώσει, πέτρα θύμιζε χωρίς συναισθήματα.
<<Χαμογέλασε λίγο κόρη μου, παντρεύεσαι…>>
Φυσικά ο γάμος δεν κρατάει πολύ. Ο »καλός» άντρας της δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται στη κοινωνία. Τη κακοποιεί, τη κακομεταχειρίζεται με όλους τους τρόπους που του επιτρέπει η ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα. Έτσι ο γάμος λήγει με άσχημο τρόπο και με την Μαριώ να επιστρέφει στο πατρικό της αγκαλιά με την μικρή της κόρη Ειρήνη, προσπαθώντας να αναστηθεί από τα συντρίμμια της και από τις προκαταλήψεις και η κακεντρέχεια του κόσμου που η κακία δεν τον αφήνει να δει καθαρά και ανθρώπινα.
<<Έπρεπε να κάνει υπομονή. Έτσι κρατιούνται τα σπίτια, με υπομονή. Η γυναίκα κρατάει το σπίτι και η γυναίκα το διαλύει.>>
Θα στηθεί στα πόδια της ξανά και με τη βοήθεια του Διονύση που ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει θα στήσει τη ζωή της ξανά και με απόλυτη αγάπη. Τα χρόνια θα περάσουn, η Ειρήνη θα μεγαλώσει και θα φιλοξενηθεί στη Κέρκυρα στη πλούσια οικογένεια του Σπύρου και Ρένας Σκούταρη, οι οποίοι μην έχοντας δικά τους παιδιά, θα της προσφέρουν τα πάντα προκειμένου να σπουδάσει και να αποκτήσει στη ζωή της όλα τα εφόδια που θα τη κάνουν ευτυχισμένη.
Η Κέρκυρα θα υπάρξει ο πρώτος της σταθμός, στο ταξίδι της ζωής. Εκεί θα ερωτευτεί παράφορα, θα αγαπήσει, θα προδοθεί,θα πονέσει, θα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουμε να είναι. Η Ειρήνη θα ζήσει το απόλυτο αλλά θα βυθιστεί στο σκοτάδι και στη θλίψη της απώλειας.
<<Σε αγαπάω τόσο Ειρήνη, που υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι θα σταματήσω να αναπνέω…>>
Θα παντρευτεί όχι το μεγάλο της έρωτα, αλλά έναν άντρα που τη λατρεύει. Θα τον προδώσει και θα τη συγχωρέσει . Γιατί οι μεγάλες αγάπες έχουν μεγάλες αντοχές. Και το ταξίδι της ζωής θα τη φέρει στη Θεσσαλονίκη. Και τότε θα φύγει από μπροστά της η κουρτίνα που τη κρατούσε τυφλή και δέσμια στο παρελθόν. Ένα παρελθόν που τη πονούσε αλλά έκανε και τους γύρω της να υποφέρουν.
<<Γυρνώντας σπίτι ήθελα να βρω εσένα, να με πάρεις αγκαλιά, να μου ψιθυρίσεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ξέρω ότι ζητάω πολλά, ξέρω ότι σου ζητάω να ξεπεράσεις το εαυτό σου αλλά σου το ζητάω.>>
Για ακόμα μια φορά όμως θα δούμε ότι η μοίρα έχει διαφορετικά σχέδια για εκείνη. Τα σχέδια που έκανε, απλά γκρεμίζονται, οι προτεραιότητες αλλάζουν και η Ειρήνη έρχεται για ακόμα μια φορά με τη μοίρα, η οποία έχει γράψει για εκείνη πορείες που δεν συμβαδίζουν με τις επιθυμίες της και την ευτυχία της.
Για αρκετές μέρες μπορούσε να δει κάποιος στα μάτια της τη θλίψη. Η δύναμη έλειπε από τη ψυχή της, η σκιά του εαυτού της τριγύριζε στο βουβό της σώμα. Πόσο πονάει ο θάνατος, πόσο πονάει η αποκόλληση από το παρελθόν, από τα συναισθήματα που είχαν γίνει εμμονή τραγική.
Η κυρία Κατερίνα Σαμψώνα, κάνει το συγγραφικό της ντεμπούτο με ένα μυθιστόρημα εκπληκτικό. Μέσα από τις σελίδες του και την ιστορία που εκτυλίσσεται, η συγγραφέας αναλύει καταστάσεις ,πεποιθήσεις εποχών και μιλάει για όλα. Για τη θέση της γυναίκας στις αρχές του 20 αιώνα ή καλύτερα την ανυπαρξία της. Δεν έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη της ούτε καν σε πράγματα που την αφορούν και καθορίζουν τη ζωή της. Απλά υπάρχει ως διακοσμητικό κι βοηθητικό στοιχείο του άντρα και του σπιτιού .
Για τις απώλειες που καλείται ο κάθε άνθρωπος να βιώσει στη ζωή του, είτε αυτές είναι συναισθηματικές είτε ανθρώπινες. Απώλειες που όποιο όνομα και να τους δώσεις, ένα είναι σίγουρο. Ότι πονάνε και καταρρακώνουν την ανθρώπινη ψυχολογία. Το θέμα είναι πως ο κάθε άνθρωπος θα τις βιώσει, τι θα πάρει από αυτές και πως θα συνεχίσει. Αυτό μας το διδάσκει η συγγραφέας απλόχερα .
Πρόκειται για ένα βιβλίο που ταξιδεύει, συγκινεί και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Άλλες φορές κορυφώνει και άλλες κρατάει σε πιο ήπιο ρυθμό τη ροή της ιστορίας. Οι ήρωες πολλοί. Πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, συμβάλλουν όλοι με το τρόπο τους στη ομαλή ροή της υπόθεσης, η οποία πραγματικά με το τρόπο που έχει επιλέξει η συγγραφέας να γράψει το μυθιστόρημα και να τους εμφανίσει, μας θυμίζει πραγματικά μια παράσταση.
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που μέσα από την απλότητα του λόγου, της γραφής αλλά και των διαλόγων που έχουν μεγάλο ρόλο μέσα στο κείμενο, η συγγραφέας μιλάει για τις επιθυμίες των ανθρώπων και τους αγώνες τους γι’ αυτές, για τη δύναμή που βρίσκουν πάντα να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα προκύπτουν στη διάρκεια της ζωής τους προκειμένου να πάνε μπροστά. Βέβαια θέτει και τον εξής προβληματισμό ο οποίος μέσα στα χρόνια παραμένει αναλλοίωτος και βασανίζει τη σκέψη μας. Τελικά μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από το πεπρωμένο του; Να ορίσει τη ζωή και τη μοίρα του μόνος του;
Αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας μόνος του. Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή και σε κάνει να σκεφτείς ένα βήμα παρακάτω… Για δεύτερες ζωές όπως ο καθένας τις ερμηνεύει. Για μένα, απλά εξαιρετικό!!!
Το βιβλίο της Κατερίνας Σαμψώνα «Δεύτερες ζωές» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πικραμένος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου