Το βιβλίο της Κατερίνας Σαμψώνα αν πεις να το αρχίσεις, δύσκολα το αφήνεις. Σε παρασέρνει ολοσχερώς. Σαν αυτές τις μαργιόλες σειρές που λες θα δεις ένα επεισόδιο και ξημεροβραδιάζεσαι βλέποντας δυο τρεις σεζόν σ’ ένα βράδυ. Κι ευτυχώς για τις Δεύτερες Ζωές δεν χρειάζεται να περιμένεις τον νέο κύκλο. Οι σελίδες είναι εκεί και σε περιμένουν, ξεδιπλώνοντας περίτεχνα την αρχή, τη μέση και το τέλος ( ; ) μιας θυελλώδους ιστορίας στις αρχές του 20ού αι. με κεντρική ηρωίδα την Ειρήνη. Κεφαλονιά, Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη. Διαφορετικές ανθρωπο/γεωγραφίες, που εμπερικλείουν διαφορετικά βλέμματα, όνειρα, διαψεύσεις, νίκες, απώλειες, αλλά διαπνέονται από μια κοινή ωθητική δύναμη: τη δίψα για πραγμάτωση της (αυτόνομης) ύπαρξης.
Κι όταν φορείς αυτής της ωθητικής δύναμης είναι η Μαριώ & η Ειρήνη, δυο γυναίκες που υψώνουν το ανάστημά τους έναντια στο πατριαρχικό καταπιεστικό πλαίσιο, η αφήγηση ως πράξη αποκτά βαθύτερες προεκτάσεις. Μεταβαίνουμε από το αντίκρισμα της γυναίκας ως άβουλου εμπορεύματος προς συναλλαγή στο αντίκρισμα της γυναίκας ως δρώντος υποκειμένου. Μεταβαίνουμε από το history στο herstory. Με τις δεύτερες ζωές να γίνονται λεύτερες ζωές. Με τον έρωτα ν’ αποτελεί πράξη επαναστατική. Κι ας καραδοκούν οι ματαιώσεις, κι ας μετατοπίζονται τα χάπι εντ, όπως στη ζωή εξάλλου.
Καθώς, λοιπόν, γινόμουν μέσα στις σελίδες πότε Ειρήνη, πότε Μαριώ, πότε Ρένα, πότε Μαγδαληνή, μου έρχονταν συχνά πυκνά στο νου οι στίχοι από το κυπριακό ερωτικό σονέτο του 15ου – 16ου αι.:
Ξεύρεις γιατί ’ν’ ο πόθος φτερωμένος και με τα πλουμιστά φτερά γυρίζει; Γιατί κανένας π’ αγαπά σιγίζει ουδέ ποτέ ο νους του σιγισμένος.
Στις Δεύτερες Ζωές, λοιπόν δεν είναι ο ερωτικός πόθος που δεν αφήνει τις ηρωίδες να σιγίζουν, είναι ο άσβηστος πόθος για ζωή.
Ράνια Καραχάλιου
Γλωσσολογος
Συγγραφέας (Σκλήθρα. Εκδόσεις Εκάτη, 2018)
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156318389938089&set=a.10150134542968089&type=3&theater
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου