Βιβλία των Χριστουγέννων. .

Πρόβες πολέμου Διονύσης Χαριτόπουλος Εκδόσεις: Τόπος Αρχές χειμώνα του ’67. Η σκόνη από το πραξικόπημα των συνταγματαρχώνδεν έχει «κάτσει» ακόμα, ο στρατός βρίσκεται σε μόνιμη επιφυλακή και κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο. Στον Έβρο ο εκνευρισμός έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Οι στρατιώτες ζουν σε σκηνάκια στο ποτάμι, τα σχολεία κλείνουν, στα καφενεία μιλούν για τον επικείμενο πόλεμο με την Τουρκία. Αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου: ο θάνατος περισσότερωναπό είκοσι Τουρκοκυπρίων και η σύλληψη του Ντενκτάς.Τα γεγονότα καταγράφει στο ημερολόγιό του ένας δόκιμος αξιωματικός που βρέθηκε στην περιοχή. Μόνος του, χωρίς άνωθεν προστασία, περνάει από μονάδα σε μονάδα κι από κρεβάτι σε κρεβάτι με τη φόρα των είκοσι χρόνων του. Ο αξιωματικός είναι, φυσικά, πρόσωπο της φαντασίας του συγγραφέα, Διονύση Χαριτόπουλου. Τα γεγονότα είναι -εκτός από τα επουσιώδη- αληθινά. Και το τέλος, σημαδιακό: το βασιλικό πραξικόπημα το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς θα μεταθέσει το «μέτωπο» από την ελληνοτουρκικήμεθόριο στο εσωτερικό του στρατού με διώξεις αξιωματικών και αλληλοκατηγορίες. Ο θησαυρός του χρόνου Μένης Κουμανταρέας Εκδόσεις Πατάκη .....Τον περισσότερο καιρό πίνοντας και κουτσοπίνοντας άκουγα με δέκα αυτιά αυτές τις ιστορίες που, είτε γνήσιες είτε πλαστές, είχαν ένα ενδιαφέρον για μένα, που ζητούσα να ξεφύγω από τη δική μου ιστορία. Μία μόνο προϋπόθεση έθετα: αυτός που τις έλεγε να ξέρει να τις αφηγείται, να σε μεταφέρει αλλού και να σου εξάπτει τη φαντασία. Τότε με έκαναν να θέλω να πω κι εγώ μια ιστορία. Μα εγώ, βλέπεις, προτιμώ να τις γράφω... Ένα μυθιστόρημα για την απώλεια. Την απώλεια όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά και την απουσία που αυτή συνεπάγεται. Μια αφήγηση ανάμεσα στην παραίσθηση και στην άγρια πραγματικότητα. Μια περιπέτεια που οδηγεί στην αναζήτηση και απόκτηση ενός θησαυρού. Να είναι τάχα αυτός ο θησαυρός του χρόνου; Μαύρη κιμωλία Σωκράτης Κ. Παπαγεωργίου Εκδόσεις : Κέδρος, Ήχος τηλεφώνου από μακριά που όλο επλησίαζε. Ιδρώτας και μισάνοιχτο στόμα. Έβγαινα απ’ τον κόσμο τον μαγικό του ονείρου, ξυπνούσα σιγά σιγά πιο καθαρός, πιο συμπληρωμένος. Δε θυμόμουν επακριβώς λεπτομέρειες, είχα όμως την αίσθηση, τη γεύση, αν μπορώ να πω, του ονείρου. Συμπλέγματα παραστάσεων, εικόνες που έφερναν ρεύματα από σκέψεις και συναισθήματα, ασυνάρτητες, αντιφατικές και σκόρπιες εικόνες που προσπαθούσα να βάλω σε τάξη. Είχα βρεθεί στα χαλάσματα, ύστερα από τρομερή καταστροφή, βαθιά, κάτω από χώματα κι από πέτρες. Eίχα συνέλθει όμως, με δυσκολία είχα συρθεί, είχα ανοίξει το δρόμο. Θυμόμουν τρένα και πρόσωπα, υπόγεια και σκοτεινούς διαδρόμους, μα τα κατάφερα στο τέλος, με τη βοήθεια του σκύλου, να αναδυθώ σε μια πραγματικότητα πιο πραγματική. Ήσουν μαζί μου κι εσύ, θυμόμουν την ένταση και την αγωνία που με έκανε δύο φορές να ξυπνήσω, το παραλήρημα, το ποδοβολητό του ονείρου. Αναζητώντας μιαν υπογραφή Ο "Άγιος Γεράσιμος" είναι έργο του El Greco Μίτση Σκ. Πικραμένου Πικραμένος Γιάννης Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μορφή του αγίου Γερασίμου, όπως την είδα στην προσωπογραφία του. Ένα πρόσωπο σκοτεινό και ταλαιπωρημένο, τρομακτικό ίσως, αλλά οικείο. Λες και κουβαλούσε ο άνθρωπος εκείνος τις αμαρτίες των συμπατριωτών του. Ένας πίνακας που με διαβεβαίωσαν ότι φιλοτέχνησε στα νιάτα του ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ένας καλλιτέχνης βασανισμένος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που διαθέτουμε. Ο πίνακας του Αγίου Γερασίμου είναι υπαρκτός αλλά άγνωστο το πού μπορεί να βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι, αν και κανένας ειδήμων δεν έχει δει τον πίνακα, διαθέτει όλες τις ενδείξεις ότι φιλοτεχνήθηκε από το χέρι του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στα νεανικά του χρόνια. Τα ερωτήματα πολλά, οι ιστορικές πηγές άφθονες. Ο χρόνος και ο τόπος όπου έδρασαν οι δύο άνδρες συμπίπτουν, έτσι ώστε δίνεται η δυνατότητα να επιχειρήσουμε και τη συνάντησή τους. Ποιος ήταν ο άγιος Γεράσιμος; Πώς βρέθηκε στην Κρήτη; Πώς γνωρίστηκε ο μοναχός με το παιδάκι που αργότερα εξελίχτηκε σε σπουδαίο ζωγράφο; Ποια ήταν η πορεία και των δύο προσωπικοτήτων μέσα στον χρόνο και την Ιστορία; Πότε και γιατί ο El Greco ζωγράφισε τον άγιο; Μια προσέγγιση που κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα, τον θρύλο και τη φαντασία. Παρουσιάζει στιγμές από τον βίο των δύο επιφανών ανδρών μέσα στην εποχή τους. Εμφανίζει άλλωστε τις ενδεχόμενες περιπέτειες του πίνακα από τη δημιουργία του έως τις μέρες μας, δίνοντας βάρος σε συγκεκριμένες. Αναζητώντας την Αλάσκα - Γκριν Τζον Εκδόσεις : Λιβάνη Ο Μάιλς Χάλτερ γοητεύεται από τα τελευταία λόγια φημισμένων ανθρώπων... κι έχει κουραστεί από την ασφαλή ζωή στο σπίτι του. Φεύγει οικότροφος για το Κάλβερ Κρικ προκειμένου να αναζητήσει αυτό που ο ετοιμοθάνατος ποιητής Φρανσουά Ραμπελέ ονόμασε το Μεγάλο Ίσως. Πολλά περιμένουν τον Μάιλς εκεί, ανάμεσα στα οποία και η Αλάσκα Γιανγκ. Ευφυής, αστεία, μπερδεμένη και θανατηφόρα σέξι, η Αλάσκα θα παρασύρει τον Μάιλς στο λαβύρινθό της και θα τον εκσφενδονίσει προς το Μεγάλο Ίσως. Το Αναζητώντας την Αλάσκα καταγράφει με μοναδικό τρόπο την ανεξίτηλη επίδραση που μπορεί να ασκήσει μια ζωή πάνω σε μια άλλη. Έχοντας τιμηθεί με σειρά λογοτεχνικών βραβείων, αυτό το εκπληκτικό βιβλίο σηματοδότησε την άφιξη του Τζον Γκριν ως μιας ρηξικέλευθης νέας φωνής στο χώρο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Ήξερα να αναγνωρίζω με τη μία τα τελευταία λόγια που είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα, οπότε έβαλα με το νου μου να εξασφαλίσω μια βιογραφία αυτού του τύπου, του Σιμόν Μπολίβαρ. Ήταν πολύ όμορφα τελευταία λόγια, αλλά δεν τα καταλάβαινα ακριβώς. «Σε ποιο λαβύρινθο αναφέρεται;» θέλησα να μάθω. Νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να πω ότι η Αλάσκα ήταν πανέμορφη. Έτσι όπως καθόταν στο σκοτάδι δίπλα μου, μύριζε ιδρώτα και ήλιο και βανίλια, ενώ εκείνη τη νύχτα με το αδύναμο φεγγάρι μονάχα τη σιλουέτα της μπορούσα να ξεχωρίσω… Ακόμη και στο σκοτάδι όμως, μπορούσα να διακρίνω τα μάτια της – φωτεινά σμαράγδια. Είχε τέτοια μάτια, που σε προδιέθεταν να την υποστηρίξεις σε κάθε της προσπάθεια. Και δεν ήταν απλώς πανέμορφη, αλλά κουκλάρα... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το διάστημα που μεσολάβησε από τη στιγμή που τη ρώτησα για το λαβύρινθο μέχρι που μου απάντησε, συνειδητοποίησα την αξία που έχουν οι καμπύλες... Είχα παρατηρήσει καμπύλες κι άλλοτε φυσικά, όμως ποτέ ως τότε δεν είχα συλλάβει επακριβώς τη σημασία τους. Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του Χαρούκι Μουρακάμι μετάφραση: Μαρία Αργυράκη Εκδόσεις: Ψυχογιός Ο Τσουκούρου, ένας τριανταεξάχρονος σχεδιαστής σιδηροδρομικών σταθμών, που το όνομά του σημαίνει "φτιάχνω" ή "χτίζω" -όχι όμως "δημιουργώ"-, πιστεύει πως διάγει βίο άχρωμο, χωρίς ίχνος προσωπικότητας. Στα είκοσί του απορρίπτεται, για άγνωστους λόγους και με συνοπτικές διαδικασίες, από την εξιδανικευμένη παρέα του: δυο αγόρια και δυο κορίτσια, με ονόματα που παραπέμπουν αντίστοιχα σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Ο "άχρωμος" Τσουκούρου αποδέχεται την απόρριψη σιωπηρά, φτάνει λόγω του συναισθηματικού σοκ στα πρόθυρα του θανάτου και τελικά επανέρχεται στην κανονική ζωή του χωρίς να έχει ουσιαστικά συνέλθει. Ώσπου έπειτα από δεκαέξι χρόνια, η Σάρα, μια γυναίκα που τον ενδιαφέρει σοβαρά, διαβλέπει το συναισθηματικό του μπλοκάρισμα, θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και τον ωθεί στο αυτονόητο: να επιδιώξει, έστω και εκ των υστέρων, μια εκ βαθέων επαφή με την "πολύχρωμη" παρέα του για να φωτίσει τις λεπτομέρειες του βαθιά κρυμμένου ψυχικού τραύματός του, να κατανοήσει τα αίτια και να χειριστεί την πραγματικότητα με τρόπο λυτρωτικό για τον ίδιο και για τη μεταξύ τους σχέση. Ο κορυφαίος Χαρούκι Μουρακάμι αποτυπώνει με μαεστρία στο χαρτί την αξιομνημόνευτη ιστορία ενός νεαρού άντρα που τον στοιχειώνει μια τεράστια απώλεια. Μια ιστορία για όνειρα και εφιάλτες, για τα ταξίδια στο παρελθόν που είναι απαραίτητα για να θεραπευτεί το παρόν. Ελενίτ Βίκυ Τσελεπίδου Εκδόσεις: Νεφέλη Ένας άντρας κλείνεται στο ψυγείο, μια γριά τεμαχίζει τον νεκρό γιο της, συναντήσεις στα σκαλιά της εκκλησίας, στην κουζίνα, στο γραφείο, στον αέρα, στον καναπέ κάτω από δυο φεγγάρια. Στέγες από ελενίτ. Μουρμουριστά ένα πομάκικο νανούρισμα, τέρμα το ράδιο. Οι χάρτες αλλάζουν προσανατολισμό, η γύφτισσα σηκώνει τη φούστα της και τρέχει, ξεσηκώνονται οι μέλισσες στα θυμάρια, οι ρόδες γλιστράνε από τον δρόμο, μέτρημα, κάτι λείπει, μέτρημα, κάτι περισσεύει, μασουλάει την τσίχλα της, πνίγεται με την μπουκιά του, ντάνες χαρτιά, υπογραφές, ό,τι τους έδωσαν να κουβαλάνε κι ό,τι οι ίδιοι ετοιμάζονται να παραδώσουν στους επόμενους. Η σιωπή από κάτω. Ο συνεχής αγώνας για ισορροπία και ξαφνικά η κλοτσιά στην καρδάρα. Όλο το γάλα χύνεται. Κιχ, τα ένστικτα ξέρουν. Lexicon Μαξ Μπάρυ Εκδόσεις: Αλεξάνδρεια Σε μια σχολή για λίγους κάπου στη Βιρτζίνια, οι μαθητές δεν διδάσκονται ιστορία, γεωγραφία και άλλες συμβατικές επιστήμες, αλλά την τέχνη της πειθούς που έχει αναχθεί σε επιστήμη. Μαθαίνουν να χειρίζονται τις λέξεις σαν όπλα, να χρησιμοποιούν τη γλώσσα για να κατατάσσουν, να ξεκλειδώνουν και να χειραγωγούν τα μυαλά. Οι καλύτεροι αποφοιτούν ως «ποιητές», με ονόματα όπως Έλιοτ, Γκαίτε ή Μπροντέ, και εισέρχονται σε μια ανώνυμη οργάνωση με μυστηριώδεις σκοπούς. Η Έμιλυ Ρουφ, ένα ορφανό κορίτσι στρατολογημένο μέσα από τους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο, είναι το παιδί-θαύμα της σχολής. Μέχρι τη στιγμή που κάνει ένα μοιραίο λάθος: γνωρίζει τον έρωτα και τον διεκδικεί με κάθε τίμημα. Ο Γουίλ Παρκ, ένας κατά τα φαινόμενα αθώος νεαρός, κακοποιείται και απάγεται από δύο άντρες στις τουαλέτες του αεροδρομίου. Μπορεί να μην έχει ιδέα για όσα του λένε, φαίνεται όμως πως είναι το κλειδί σ' έναν πόλεμο ανάμεσα σε αντίπαλες φατρίες «ποιητών». Καθώς οι δρόμοι τους συγκλίνουν, η μυστική ιστορία της οργάνωσης αρχίζει να αποκαλύπτεται και η εσωτερική σύγκρουση να πυροδοτεί μια κατακλυσμιαία εξέλιξη βιβλικών διαστάσεων. Ένα φιλόδοξο φουτουριστικό μυθιστόρημα για τον 21ο αιώνα, όπου η καταιγιστική δράση συνυφαίνεται με την προσωπική αναζήτηση, η τεχνοεπιστήμη με τον αποκρυφισμό και τα σύγχρονα ζητήματα της ταυτότητας, της ιδιωτικότητας και της συλλογής πληροφοριών με πανάρχαιες ιδέες για την ακαταμάχητη δύναμη της γλώσσας. 1948 Yoram Kaniuk μετάφραση: Μαρίζα Ντεκάστρο Εκδόσεις: Πόλις Στις αρχές του 1948, ο δεκαεφτάχρονος τότε Γιόραμ Κανιούκ, μαθητής λυκείου στο Τελ Αβίβ, αποφασίζει να εγκαταλείψει το σχολείο και να πάρει μέρος στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Όταν οι μάχες ολοκληρώνονται, το κράτος του Ισραήλ έχει ιδρυθεί και η ζωή του συγγραφέα έχει αλλάξει οριστικά. Εξήντα χρόνια μετά, θυμάται τι ακριβώς συνέβη -ή δεν συνέβη- τότε. "Δεν είμαι βέβαιος για το τι ακριβώς θυμάμαι", ομολογεί, "γιατί η μνήμη παίζει παιχνίδια και δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια". Το "1948" είναι η ιστορία ενός νεαρού αγοριού, έτσι όπως τη διηγείται ο μεγαλύτερος και σοφότερος εαυτός του, ενός αγοριού που ρίχτηκε στη μάχη γεμάτος αμφιβολίες, με μόνη εκπαίδευση μερικές βουτιές στην παγωμένη θάλασσα, ενός αγοριού από καλή οικογένεια, ενός "μαμόθρεφτου", όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, που υπήρξε μάρτυρας γεγονότων που τον ξεπερνούσαν και που έζησε από κοντά μια σύγκρουση στην οποία, μέχρι και σήμερα, τίποτα δεν έχει επιλυθεί, παρά το φόρο αίματος που πληρώθηκε. Το 1948 είναι οι αναμνήσεις του, η μαρτυρία του απ’ αυτόν τον πόλεμο, ο ίδιος όμως το θεωρεί προϊόν μυθοπλασίας· τι είναι άλλωστε η μνήμη, παρά μια ιστορία, η ιστορία του καθένα μας για το παρελθόν του; Μέσα από την προσωπική του οπτική των γεγονότων, ο συγγραφέας καταφέρνει να μας παραδώσει μια από τις πιο βαθιές και οξυδερκείς αναλύσεις για τον πόλεμο του 1948. Ο Κανιούκ με τη σκληρή αφήγησή του μας μιλά για την αγριότητα, τη φρίκη, την καταστροφή, και για τον παραλογισμό αυτού, αλλά και κάθε πολέμου. Μας μιλά όμως επίσης για τη θυσία, τον ηρωισμό και τη φιλία. Εκείνος και οι φίλοι του την ημέρα πολεμούσαν δίπλα δίπλα και τη νύχτα έθαβαν τους νεκρούς τους, γνωρίζοντας ότι, ίσως, την επόμενη νύχτα να ερχόταν η δική τους σειρά. "Μπορεί να ήμασταν όμορφοι και θαρραλέοι, αλλά δεν ήμασταν μυαλωμένοι. Οι μυαλωμένοι άνθρωποι δεν διαλέγουν τον πόλεμο στα δεκαεφτά ή τα δεκαοχτώ. Ήμασταν παιδιά", εξηγεί. Αιχμαλωτίζοντας τον αναγνώστη με την αγάπη και την αφοσίωσή του για εκείνα τα παιδιά που υπήρξαν ο ίδιος και οι φίλοι του, ο συγγραφέας κατορθώνει με αξιοθαύμαστο τρόπο να μεταμορφώσει ένα βιβλίο για τον πόλεμο σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο για την ειρήνη. Η κόκκινη Μαρία Κυριάκος Αθανασιάδης Εκδόσεις: Διόπτρα Ένα αγόρι. Ένα κορίτσι που ζωγραφίζει στο χιόνι. Ένας έρωτας που γεννιέται. Μια κοινωνία που κρύβεται. Ένα μαχαίρι που κόβει. Μια αγάπη πελώρια, που λάμπει. Οι μαμάδες είναι τα πλάσματα του μεγάλου πυρετού. Γι’ αυτό κουφώσαμε τη γη και μεταφέραμε εκεί τα παιδικά κρεβάτια μας. Γι’ αυτό την είπαμε, συνωμοτικά, "Η Κόκκινη Μαρία". Ρούλα Γεωργακοπούλου, δημοσιογράφος Παράξενο, πνευματώδες, εύστοχο, απόλυτα σημερινό: η Κόκκινη Μαρία είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι. Άρης Δημοκίδης, συγγραφέας, δημοσιογράφος (Lifo) Πέρα από το αναντίρρητο, απαστράπτον ταλέντο του Κυριάκου Αθανασιάδη, και τη βαθιά αναγνωστική του καλλιέργεια -που του επιτρέπει, από βιβλίο σε βιβλίο, να δοκιμάζει τα όρια του αστικού μυθιστορήματος όπως μας το κληροδότησαν ο Ντίκενς και ο Μπαλζάκ-, αυτό που κάνει τη γραφή του τόσο μαγικά οικεία είναι η αγάπη που τον διαπνέει για κάθε του λογοτεχνικό δημιούργημα. [...] Είναι αυτό το γνώρισμα πάνω απ’ όλα που καθιστά την ανάγνωση της Κόκκινης Μαρίας μια τόσο συγκλονιστική εμπειρία. Αύγουστος Κορτώ, συγγραφέας Ένα μικρό όσο και ασύγκριτο θαύμα είναι αυτό το βιβλίο. Φτιαγμένο από παιδικά όνειρα και ενήλικους εφιάλτες. Από αγωνία, περιπέτεια και τρόμο. Από ζωή. Κι από ελπίδα - ολοζώντανη. Δημήτρης Μαμαλούκας, συγγραφέας Η μικρή φόρμα φαίνεται εύκολη, αλλά σε ξεγελάει· στην Κόκκινη Μαρία, ο Κυριάκος Αθανασιάδης κατορθώνει να τη δαμάσει αριστοτεχνικά. Νίκος Σαραντάκος, συγγραφέας Ο Μπενέξ, ο Σαββόπουλος, ο Σάλιντζερ, κι ένα βιβλίο που φλερτάρει με φεγγάρια στον υπόνομο και σώματα φτιαγμένα από μάχες, δάκρυα και εφιάλτες. [...] Ένα παραμύθι για τα Χριστούγεννα, αλλά και για όλες τις ημέρες εκείνες, και τις νύχτες, όπου μια Κόκκινη Μαρία στοργικά φυλάει τα χαμένα παιδιά στο μαγεμένο δάσος. Στέφανος Τσιτσόπουλος, δημοσιογράφος (Soul magazine, Athens Voice) Ε