Κάτι θα γίνει, θα δεις, Χρήστος Οικονόμου

Το βιβλίο αυτό αν και έχει εκδοθεί το 2010, βρέθηκε στα χέρια μου λίγο καιρό πριν με την παρότρυνση, "διάβασε το, θα σου κάνει καλό".

Δεκαέξι ιστορίες , ανθρώπων που βιώνουν την κρίση πριν ακόμα γίνει αισθητή στην πλειοψηφία. Όνειρα που παραμένουν ευσεβείς πόθοι, άνεργοι που αντιστέκονται, χωρίς ίχνος μιζέριας, χωρίς την παράνοια της  υποχώρησης. Κάθε ιστορία , είναι και ένας μικρός κόσμος, ένας μικρός πλανήτης χωρίς όμως τον Μικρό Πρίγκιπα. Στα διηγήματα δεν συναντούμε μεγάλους διαλόγους , παρά μόνο διεκπεραιωτικές φράσεις στην διατύπωση των επιθυμιών και του αγώνα  των ηρώων.

Με ρεαλιστική γραφή,  ο Χρήστος Οικονόμου  μας προσγειώνει στην πραγματικότητα της καθημερινότητας. Χωρίς καμία διάθεση για καλόπιασμα,  φέρνει το πρόβλημα μπροστά στα μάτια μας. Όχι από φθόνο,  αλλά γιατί είναι αναγκαίο  να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της μιζέριας που έχουμε βουλιάξει.

" Βρήκε ένα χοντρό μαύρο μαρκαδόρο και γονάτισε στο χαλί και αναρωτήθηκε τι έπρεπε να γράψει στο χαρτόνι. Να γράψει κάτι που δείχνει θυμό ανείπωτο και μίσος και αγάπη και απόγνωση, όλα μαζί. Ή να γράψει ένα σύνθημα στεγνό, απ' αυτά που γράφουν για τα εργατικά ατυχήματα, για τους ανθρώπους που πεθαίνουν στη δουλειά. Ή να γράψει κάτι σαν αυτά που γράφουν πάνω στους τάφους των αδικοχαμένων ή εκείνων που πεθαίνουν νέοι. Κάτι για το Θεό και την ψυχή κάτι για τους αγγέλους και την άλλη ζωή. 

Ο Πέτρος έφτιαξε ένα πλακάτ, το στήριξε σ' ένα σκουπόξυλο και στήθηκε στην οικοδομή. Μ' ένα πλακάτ στο χέρι. Στο σημείο που σκοτώθηκε ο καλύτερός του φίλος. Μ' ένα πλακάτ που δεν έλεγε τίποτα. Ήταν ολόλευκο."

Της Κατερίνας Σαμψώνα