Γύρισα και σε κοίταξα. Ποτέ ξανά δε μου είχες σχολιάσει την επικαιρότητα, πέρα απο την κλασική γκρίνια της κρίσης.
" Έχουμε πόλεμο...πολέμους, νεκρούς κορμιά σκορπισμένα".
Δεν ήθελα να σε διακόψω, κοιτούσες έξω από το παράθυρο και μιλούσες.
" Είδα τα βίντεο στο site, είδα τις φωτογραφίες και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Στην αρχή το αντιμετώπισα σαν να έβλεπα ταιανία. Αλλά... αλλά μετά είδα ξανά τις μανάδες να κρατάνε τα άψυχα κορμιά. Ο πόνος ήταν αληθινός, η απόγνωση δεν ήταν μακιγιαρισμένη, δεν ήταν κραυγές ορθοφωνίας. Ήταν αληθινά, όλα ήταν αληθινά ".
Γύρισες και με κοίταξες.
" Αξίζει τόσος πόνος για τα χώματα; Αξίζει να αποκαλείς πατρίδα το χώμα που έχει ποτιστεί με τόσο αίμα; Αξίζει να διεκδικήσεις και να κερδίσεις έναν τόπο που η μυρωδιά του αίματος θα γίνει ένα με την ανάσα σου; Για ποιο λόγο; Για το πετρέλαιο; Για το αέριο; Για έναν εμφύλιο; Για μια θρησκεία; Μα όλοι θα πεθάνουμε στο τέλος και το χώμα δε θα σκάβεται για να θαφτούμε με τόσο αίμα που έχει χυθεί".
" Πάντα γινόταν αυτό".
"Προχτές περπατούσα στο κέντρο και στρίβοντας στον παράδρομο βρέθηκα μπροστά σε ένα πτώμα που ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν είχε πηδήξει από το μπαλκόνι του. Το σώμα του ακόμα σπαρταρούσε μέχρι που σταμάτησε".
"Γιατί δε μου είπες τίποτα; "
" Τι να σου πω... Έχουμε πόλεμο..."
Κ.Σ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου