Ξέρεις...

Ξέρεις, θα' θελα να σε πιάσω σφιχτά από το χέρι, να σου δώσω ένα φιλί στο μάγουλο και να σε τραβήξω κοντά μου. Να μοιραστούμε λίγη απο την ελπίδα που μας έχει απομείνει.

Αρρώστια κατάντησε και η ελπίδα και δεν υπάρχει τρόπος να την αντιμετωπίσεις. Εκεί που το έχεις πάρει απόφαση ότι όλα είναι χαμένα , ξάφνου πετάγεται ένα , "εάν" , "ίσως" , που δεν μπορείς να πνίξεις.

Προσπαθώ να χαμογελάω, να παίζω με τα αδέσποτα, να σιγομουρμουρίζω αγαπημένους στίχους, αλλά είναι και αυτός ο πονοκέφαλος που με κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Πιάσε το χέρι μου, μήπως και μοιραστώ λίγο από το βάρος που έχω μέσα μου.

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω, δεν ξέρω πόσο θα αντέξεις, για αυτό σφίξε μου το χέρι και πάμε...

Κ.Σ