..Βγες. Εμπνεύσου από τους άλλους. Είναι βουλωμένοι οι άνθρωποι. Λες κι έχουν μια τάπα που κλείνει τα συναισθήματά τους. Μάλλον επειδή νιώθουν μόνοι, δε βλέπουν καμία λύση, δεν τους δίνει κανείς προοπτική...*
Τα λόγια του στοίχειωσαν το μυαλό μου, έγιναν χτύποι στο πληκτρολόγιo που βασάνιζαν τη σκέψη μου και πάνω από όλα τη συνείδησή μου. Προσπαθώ να στέκομαι στα πόδια μου, που και που γονατίζει το ένα από τα δύο, αλλά σημασία έχει ότι το ένα στηρίζει το άλλο για να σηκωθεί. Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται και με το κόσμο γύρω μας, λυγίζει ο πιο αδύναμος , τον σηκώνει ο πιο δυνατός, ή τουλάχιστον αυτός που έχει ακόμη κάποια αποθέματα δύναμης...
Είναι μέρες που βουβός στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάω τον κόσμο εκεί έξω. Πρόσωπα θλιμμένα, σκυνθρωπά, πρόσωπα χωρίς καμία υποψία λάμψης. Η προσμονή έδωσε τη σκυτάλη στη μιζέρια της απογοήτευσης, στην πείνα της ηττοπάθειας. Γιατί ναι, μας ρούφηξε η αίσθηση του τοίχου που νιώθουμε στην αναπνοή μας.
Ακουμπάω καθημερινά το κεφάλι μου, στο παγωμένο τζάμι σαν να θέλω, να αναστείλω τη σκέψη που μου καίει ανελέητα κάθε ίχνος ηρεμίας. Επιμένω να αντιστεκομαι, επιμένω να οργίζομαι, να φωνάζω, να εκφράζω το άδικο. Επιμένω... να έχω σε λειτουργία τη λογική μου, που μου ξεσκίζει τα σωθικά. Όχι! Όχι! Δεν είναι αυτός ο κόσμος που ονειρευόμουν! Που να πάρει ο διάολος...
Στα δεκαοχτώ όλοι μου έλεγαν ότι θα πρέπει να πιάσω τη πέτρα και να τη στίψω. Και τώρα στα 30 που ήρθε η ώρα αυτή την πέτρα να την σκαλίσω, να την κάνω έργο τέχνης, μου την άρπαξαν από τα χέρια λέγοντας μάλιστα ότι ήμουν πολύ απρόσεχτος για να τη κρατήσω. Θα πρέπει δουλέψω σκληρά για να ξαναπάρω πίσω αυτή τη πέτρα. Μου την άρπαξαν, δε μου έπεσε...
Περπάτησα στους δρόμους, βρήκα και άλλους σαν και εμένα. Βρήκα και άλλους που δεν ήθελαν να σκύψουν το κεφάλι, ήλπιζαν και προσπαθούσαν να κάνουν και τους άλλους να ξυπνήσουν από το λήθαργο και να κοιτάξουν ευθεία. Ούτε πάνω, ούτε κάτω...μόνο ευθεία. Ευθεία στο δρόμο που θα οδηγούσε σε μια ζωή δίκαιων διεκδικήσεων, που η δικαιοσύνη θα είχε τον πρωταρχικό ρόλο και όλοι θα είχαν ίσα δικαιώματα.
Κάποιοι ακούγοντάς με να τους μιλώ για την ανατροπή, σκέφτηκαν αμέσως πόνο, αίμα, επεισόδια... Τους εξήγησα όμως , ότι η ανατροπή πρέπει να γίνει πρώτα μέσα μας. Το μυαλό μας θα πρέπει πρώτα να σταματήσει να βυθίζεται στον απύθμενο βόθρο της ζωής που θέλουν να μας επιβάλλουν. Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σαν σύνολο και όχι σαν μονάδα, τότε ίσως, ίσως καταφέρουμε να σταματήσουμε την κατρακύλα στην οποία μας έχουν ρίξει. Εσύ νομίζεις ότι όλα είναι μάταια , αλλά έχω να σου πω ότι κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος όταν στηρίζεται στην επιθυμία του ανθρώπου για λευτεριά και για αλληλεγγύη.
... Γκρεμοτσακιστήκαμε όλοι από κει που καθόμασταν. Σαν να έσπασαν οι καρέκλες μας και πέσαμε στο πάτωμα. Δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο. Άλλοι μένουν πεσμένοι και γελάνε, άλλοι ντρέπονται να σηκωθούν, άλλοι φοβούνται ότι δε μπορούν πλέον να σηκωθούν. *
Η φωνή σου, η φωνή του, η φωνή μου έχουν δύναμη και αυτό φοβούνται, για αυτό σε υπνώτησαν με την απελπισία, σε έβαλαν σε αδράνεια για να σε κάνουν να νιώσεις ένα αδύναμο ανθρωπάκι που έχει ανάγκη τον ισχυρό για να επιβιώσει. Λίγα ψύχουλα στο χώμα, πριν γίνει λάσπη, θεωρείς ότι είναι αρκετά για να ζεις μια ζωή που είναι ενέχυρο του δικού τους πλούτου.
Μόνο να είχες αντιληφθεί τη δύναμη που έχεις...Μακάρι να μπορούσες να συνειδητοποιήσεις τη δύναμη που έχει η σκέψη σου, η κραυγή σου, το βλέμμα σου όταν σε πατάνε , όταν διεκδικείς την αξιοπρέπειά σου.
Τα είχες κάποτε όλα αυτά και το ξέρεις. Τότε στους δύσκολους καιρούς του φασισμού, το ήξερες, αλλά οι σειρήνες που ακολούθησαν σε ευνούχησαν από από κάθε δίκαιη διεκδικηση.
Η ποιότητα ζώης για την οποία πάλεψες ή μεγάλωσες με αυτή, δεν είναι ο πλούτος. Είναι τα δεδομενα της ζωής, η εκπαίδευση, η ασφάλεια, η υγεία, η εργασία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη και σου τα κλέβουν ανόητε... Δεν είναι απάντηση αυτό που είπες προχτές " θα φάω λιγότερο για να πάρω τα φάρμακα"... Ποιότητα ζωής δεν είναι να ζω τη ζωή που ονειρεύομαι με τρύπιες τσέπες... Ο Βασιλιάς ήταν πάντα γυμνός, αλλά είχε πάντα κακούς συμβούλους και τώρα απλά τον εξόρισαν απροστάτευτο, έρμαιο στα άγρια θηρία.
Σε κοιτώ στα μάτια και βλέπω την αμφιβολία σου για όλα συμβαίνουν γύρω σου, ξέρεις ότι σε κοροιδεύουν! Για αυτό σου λέω, σήκω πάνω , πίασε το χέρι μου και σήκω! Τίναξε τη σκόνη από το σώμα σου και κοίτα τους κατάματα. Σε φοβούνται περισσότερο από ότι εσύ εκείνους, πότε θα το καταλάβεις, πότε θα το καταγράψεις στον σκληρό δίσκο της συνείδησής σου;
Αντιστάσου! Για την αξιοπρέπειά σου, για τον ιδρώτα σου, για τη ζωή που σου αξίζει και όχι για εκείνη που έκτισαν σε σαθρά θεμέλια.
Αντιστάσου! Για όλα εκείνα που πίστευες ότι πρέπει να έχει μια κοινωνία για να θεωρείται δημοκρατική.
Αντιστάσου! Για τον συνάνθρωπό σου.
Αντιστάσου! Για τα όνειρά σου.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΟΥ.
* Τα λόγια είναι του Βασίλη. Πρόσωπο υπαρκτό. Φωνή της συνείδησής μου.
Δημοσιεύτηκε στο :
http://www.postin.gr/main/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%B7/item/7471-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου