Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..."

" Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..."
Οι πρώτες λέξεις που ήρθαν στο μυαλό μου και η φωνή του Ξυλούρη, όταν ένιωσα ότι δε μπορούσα να αναπνεύσω ελεύθερα. Κάθε φορά που ανέπνεα, προσπαθούσα , ώστε ο θώρακάς μου να κινείται ελάχιστα, η ανακούφιση του οξυγόνου ήταν απαγορευμένη.
" Στου βούρκου μέσα τα νερά, ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά..."
Πάντα πετούσα, η αίσθηση που είχα, ότι οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, θα μπορούσα να ανοίξω το παράθυρο και να πετάξω, αντικαταστάθηκε από μια αλυσίδα δεμένη με τις ψυχές των ανθρώπων που πίστεψαν στη δύναμη της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας...
" Πως θα με κάνουν να τον δω , τον ήλιο με άλλα μάτια..."
Έδεσαν τις ψυχές και τις έπνιξαν στο σκοτάδι. Αφυδάτωσαν τον εγκέφαλο από κάθε τι που θα ενεργοποιούσε την αντίδραση.
Βούρκος, απόστημα, σήψη, ακρωτηριασμός.
Οι πλάτες βαραίνουν, ο αυχένας αδυνατεί να συγκρατήσεις τόσες σκέψεις, τόσα αδιέξοδα, τόσες ενοχές, για τη γλυκιά ζωή του εύκολου δρόμου.
"Στα ηλιοσκαλοπάτια, μ΄εμαθε η μάνα μου να ζω..."'
Η μάνα μου με έμαθε να ζω και να μην φοβάμαι, με έμαθε  να μιλάω και να μην μαζεύομαι σαν χάρτινο κουβάρι πεταγμένο στο νερό.
Η μάνα μου με έμαθε να  ανοίγω τα φτερά μου και να πετάω στο φως του ήλιου, με έμαθε να προστατεύω αυτούς που έχουν ανάγκη, τους ανυπεράσπιστους...
Πως θά με κάνουν , να δω τον ήλιο με άλλα μάτια; Πως θα κατορθώσω να σηκώσω το κεφάλι ψηλά;