Ζήσε εσυ στον κόσμο σου, να ζησω εγώ στον δικό μου

Κατερίνα Σαμψώνα

Ζήσε εσυ στον κόσμο σου, να ζησω εγώ στον δικό μου. Δίχως πόρτες, δίχως παράθυρα, δίχως τοίχους σκοτεινούς. Δεν τους αντέχω πια τους μακρόστενους διαδρόμους με την ηχω του βηματισμού τους να καρφώνεται στο κεφάλι μου.

Αφησε με να ζήσω στον δικό μου κόσμο. Άφησε με να αναπνεύσω ελευθερη από την διεκδίκηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μου.

Θέλω να μιλήσω, θέλω να σκεφτώ, θέλω να ελπίζω. Ελπίδα...που είναι αυτή άραγε;

Άφησε με να ονειρεύομαι εκείνο τον ήλιο που κάποια μέρα θα καίει το πρόσωπό μου, χωρίς φόβο, παραμόνο με προσμονή για την κόκκινη δύση και την επόμενη ανατολή.

Δες με,  χαμογελάω, είχα κρύψει το χαμόγελο μου στην τσέπη του φθαρμένου μου μυαλού.

Τώρα όμως έχω τη δύναμη να κοιτάξω ψηλά, να τεντώσω να τεντώσω το κορμί μου και να χαμογελάσω.

Θα με πεις ξανά ρομαντική, αλλά δε με ενδιαφέρει...το μόνο που με νοιάζει ειναι ότι ΖΩ.