Της Κατερίνας Σαμψώνα
Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι
πολιτκοί μας , η Ευρώπη, η κοινωνία, η παιδεία μας, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογάραφοι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα αφεντικά και πάνω από όλα η μοίρα μας που δεν μας
έκανε για μέρα πρωθυπουργούς ή τουλάχιστον απογόνους πλούσιων οικογενειών.
Για όλα φταίνε οι άλλοι αλλά
ποτέ δεν έχουμε σταθεί μπροστά σε έναν καθρέπτη να κοιτάξουμε το είδωλλό μας
και να αναρωτηθούμε σε τι έχουμε φταίξει εμείς οι ίδιοι... «εγώ; Μα τι φταίω
εγώ;» θα ακουστεί από το στόμα μας, ανασηκώνοντας τα φρύδια για μεγαλύτερη
πειθώ.
Διανύουμε περιοδο μεσαίωνα στη
συνείδηση μας. Πολιτικό, κοινωνικό και πάνω από όλα ιστορικό μεσαίωνα. Σαν λαός
έχουμε ελαττώματα και ένα αυτά είναι ότι ξεχνάμε γρήγορα και πέφτουμε στα ίδια
σφάλματα. Μας αρέσει να μας χαιδεύουν τα αυτιά, να μας υπόσχονται τα πάντα και
αν είναι και διατυπωμένα με γλαφυρές λέξεις βυθιζόμαστε σε ένα μεθύσι λήθης
χωρίς προηγούμενο.
Δεν διακρίνεται ίχνος
αντίδρασης, τουλάχιστης τόσης που να αλλάξει τα πράγματα και να δείξουμε ότι το
χαστούκι που έχουμε φάει επίσημα δυο χρόνια τώρα έπιασε τόπο. Όχι όμως,
καθόμαστε και περιμένουμε. Τι; Περιμένουμε τον Σωτήρα που θα μας πάρει από το
χέρι και θα μας οδήγησει στον δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Αλλά η Αρετή
θέλει υπομονή και ποιος την διαθέτει; Δεν μας φταίει η κριση, γιατί ακόμα και
τώρα τα μάτια μας λάμπουν όταν πρόκειται για τον δρόμο με τα λιγότερα εμπόδια,
άσχετα αν στο τέλος παραδωθούμε σε έναν κόσμο που θα βασιλέυει το χάος.
Μεσαίωνας
συνείδησης,πολιτικής, ανυπαρξία ιδεολογίας που θα αποτελέσει έμπνευση για μία
νέα ψυχική ανάταση και ανάσταση. Το «άντε να τελείωνουμε» ειναι η νέα ιδεολογία
απένατι στο φόβο και την ανασφάλεια που έχει καλλιεργηθεί, από όλους εκείνους
που εμείς ψηφίσαμε εμείς πιστέψαμε και εξακολουθούμε να ακολουθούμε.
Στεκόμαστε στο χείλος του
γκρεμού και δεν το έχουμε αντιληφθεί γιατί ακόμα μας δίνουν οξυγόνο, το ένα
πόδι γέρνει στο γκρεμό και εμείς ακόμα πιστεύουμε ότι υπάρχει αντιστροφη
μέτρηση στο δρόμογια τη λύτρωση.
Είναι όλα καταγεγραμμένα στο DNA μας, γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται η εκνευριστική μας
απάθεια. Τολμήσαμε στις εκλογές να κοιτάξουμε σε διαφορετική κατευθνση και μας
έπεισαν ότι θα οδηγηθούμε στη καταστροφή μια και καλή λες και τώρα είμαστε στον
Παράδεισο.
Βαρέθηκα να τσακώνομαι για τα
αυτονόητα, για την βλακεία των ανθρώπων να επικαλούνται τα πολιτικά τους
φρονίματα και πάνω από όλα βαρέθηκα όλους αυτούς που έχουν βαλθεί να χωρίσουν
τον κόσμο σε στρατόπεδα.
Τις 17 Ιουνίου, για μία ακόμα
φορά έχουμε τη δύναμη στα χέρια μας να επιτρέψουμε σε κάποιους να μας βγάλουν
από αυτό το αδιέξοδο, αν και οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Τουλάχιστον θα
ξέρουμε ότι έχουμε προσπαθήσει. Πρέπει όλοι να ψηφίσουμε, πρέπει όλοι να πάμε
και να διαλλέξουμε τον λιγότερο επιρρεπή στην υποκρισία και στην δολοπλοκία...
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το
αποτέλεσμα, τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου