Της Κατερίνας Σαμψώνα
Είμαστε όλοι ιδανικοί σε ένα κόσμο ανάξιων υποκριτών με χαμόγελα μοστραρισμένα στη
μιζέρια και την δυστυχία των ιδανικών ανθρώπων που αναπνέουν ανάμεσα μας.
Κοκόρια φουσκωμένα έτοιμα να καβαλήσουν όποια κλώσα τους
αντιμιλήσει.
Παπαγάλοι, φουντωτοί, γεμάτοι χρώματα και γκρίζα φωνή,
επαναλαμβάνουν τα πάντα χωρίς ντροπή, χωρίς
φραγμούς, με την αστεία χροιά τους.
Αλλά τελικά αυτό μας χαράσσεται οριστικά στη μνήμη. Η ουσία
γίνεται διάφανη, προσπελάσιμη, ξεπερασμένη.
Ιδανικοί και ονειροπαρμένοι, ιδανικοί και κατεστραμμένοι από
το αβέβαιο μέλλον, το σφίξιμο της ψυχής και από την ανοησία που κάνει κουμάντο.
«μα δε βλέπετε τίποτα; Μα είστε τόσο αφελείς που πιστεύετε
ότι θα μας πείσετε;» και όμως μας πείθουν
και παρόλα αυτά δε μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι τόσο προκλητικά
αφελείς. Οι ιδανικοί μένουν κλούβιοι από την αγωνία, με υγρά μάτια και την
ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Χαίρε ιδανικέ! Οι ανόητοι ξέρουν πώς να σε χειριστούν!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου