Καλό ταξίδι, σε εσένα αλλά και σε όσους η καρδιά τους σταμάτησε να χτυπάει στο βωμό της ανθρωπιάς, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Της Κατερίνας Σαμψώνα

Το μυαλό σου θόλωσε , όπως όλων μας τα τελευταία χρόνια. Αλλά η καρδιά σου, αποδεκατίστηκε, η καρδιά σου χτυπούσε πανικόβλητη. Δεν μπορούσες να αντέξεις τόσο άδικο γύρω σου, πραγματικά αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσες να το διαχειριστείς με τη λογική.

Σε είχε απελπίσει το γεγονός να φωνάζεις και η φωνή σου να μην ακούγεται. Δεν ήσουν ονειροπόλος, δεν πετούσες στα σύννεφα, ούτε περπατούσες στην επιφάνεια της θάλασσας σας άλλος Μεσσίας.

Τα πόδια σου πατούσαν γερά στη γη, είχαν σχεδόν βγάλει ρίζες από τους προβληματισμούς σου.

Το μυαλό σου είχε κατακλυστεί από λύσεις, από απαντήσεις για το σκοτάδι που μας καταπίνει αδυσώπητο. Το όραμά σου για μια καλύτερη ζωή σε οδήγησε στην αγχόνη, σε έναν πυροβολισμό και όχι η διαταραγμένη σου ψυχή. Διαμαρτυρία στα άκρα, σαν να είσαι καμικάζι, αλλά άλλου είδους. Δεν ήθελες να σκοτώσεις για να ακουστείς. Ήθελες απλά να διαμαρτυρηθείς.

Κάθομαι και κοιτάζω τις φωτογραφίες σου, διαβάζω τα όσα έλεγες και θλίβομαι που η φωνή σου, η φωνή μας, δεν μπορεί να ακουστεί, παρά μόνο μέσα από απονενοημένα διαβήματα.

Εύχομαι το όραμά σου να βρει να βρει ανταπόκριση και να γκρεμίσει τα τείχη, να ανοίξει τις πόρτες που παραμένουν ερμητικά κλειστές στη  δική σους πραγματικότητα. 

Καλό ταξίδι, σε εσένα αλλά και σε όσους η καρδιά τους σταμάτησε να χτυπάει στο βωμό της ανθρωπιάς, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.