(μια αληθινή ιστορία)
Ξυπνάς το πρωί με μια λαχτάρα να πεις καλημέρα στο παιδι που έφερες με λατρεια στο κόσμο 25 χρόνια πριν. Ανοίγεις την πόρτα και το δωμάτιο γεμίζει απο την μητρική σου καλημέρα.
Ανοίγεις το παραθυρο να μπει φως και του μιλάς για την καινουργια μέρα που ξεκινάει...
και μετά καθεσαι δίπλα του...το αγόρι σου σε παρακολουθεί με τις κόρες των ματιών του , εξάλλου μόνο αυτές μπορεί να κουνήσει.
Όταν γεννήθηκε ούτε έκλαψε , ούτε κουνησε τα πόδια του, ούτει τα χέρια του όπως τα άλλα μωρα...
εσύ ομως το αγάπησες πολυ , όχι μονο γιατι ειναι το παιδι σου , αλλα πάνω από όλα είχες να κάνεις με ένα αθωο πλάσμα που σε είχε τρομακτική ανάγκη...
Πιο πολύ το αγάπησες όταν ο πατέρας του το εγκατέλειψε γιατι όπως είπε δε μπορούσε να βλέπει το γιο του σε αυτη την κατάσταση...
Και παρόλα αυτά εσύ είσαι εκεί, να τρέχεις και να υπομένεις....όχι μόνο τον πόνο της ψυχής σου...αλλά και τη γραφειοκρατεια, που δεν μπορει να καταλάβει ότι το παιδί σου, αυτο το αγγελούδι που μου έδειξες στη φωτογραφια....με τα μεγάλα γαλαζια μάτια, δεν προκειται ποτέ να σου χαμογελάσει , να σου μιλήσει , να περπατησει, να σε πάρει στην αγκαλιά του και να σου δωσει ένα μεγάλο φιλι στο μάγουλο.
Ψυχή πουθενά,κατανόηση ανύπαρκτη... και εσυ εκεί...υπομoνετικά να κάθεσαι στη καρέκλα , έξω απο το γραφείο του διευθυντή ...πάντα με το χαμόγελο, όπως χαμογέλασες και σε μένα όταν σε ρώτησα αν χρειάζεσαι βοήθεια για κάτι... τοση , μα τόση στοργή εκείνο το βλέμμα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου