Ταραντούλα

Της Κατερίνας Σαμψώνα

Ψέματα στην άκρη των ματιών σου , να κρέμονται σαν ιστός αράχνης.

Η ταραντούλα μαύρη και σκοτεινή σε γυροφέρνει στο άδικο φως της μέρας. Δηλητήριο η σκέψη της, το ίδιο και το άγγιγμά της.

Έχει μπλέξει τον ιστό της στο άκαμπτό μυαλό σου. Κανένας άνεμος, καμία ανατολή δεν σου πρόσφερε την λύτρωση. Το αίμα έχει σταματήσει να κυλάει, η αναπνοή σου μυρίζει αλκοόλ και το τσιγάρο πότισε τα δάχτυλά σου.

Το βήμα σου σέρνεται στην άκρη του δρόμου, στη σχάρα του βόθρου που πήρε κάθε ανάμνησή σου.

Τι είναι η αγάπη, τι το μίσος, ο ιστός δεν σε αφήνει  να σκεφτείς. Τα μάτια σου την κοιτούν, την θέλουν, αλλά το μυαλό σου και το 12% αλκοόλ που ρέει άφθονο, σου απαγορεύουν να την ποθούν.

Η ταραντούλα τρέχει γρήγορα, αθόρυβα και πλέκει την μοναξιά σου. Για πόσο όμως η μοναξιά θα κάθεται δίπλα σου; Η ανάσα του έρωτα είναι γλυκιά, η απελπισία της αναζήτησης  του κορμιού της θα μπει στη λίστα της θύμησης και της προσμονής… για πόσο όμως…

Ο φόβος σου και η ισοπέδωση εγκατέστησαν τη μοναξιά στο κρεβάτι σου, στην αγκαλιά σου.

Και είσαι νέος, που να πάρει. Και θες και ζητάς και περιμένεις. Μην εισαι δειλός, την ταραντούλα μπορείς απλά να την πατήσεις, αλλά ο χορός της είναι μεθυστικός…

«πιο εθιστικό  είναι το ζεστό της κορμί.» σου απαντάει το ίδιο σου το μυαλό, που παλεύει με τις επιθυμίες του.

Χτες βράδυ κοιμήθηκες μόνος  και δεν το ήθελες. Άνοιξε το παράθυρο να μυρίσεις τη ζωή εκεί έξω. Ένα ρίσκο είναι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή και ποτέ δεν ξέρεις που θα βγει. Θα κουραστείς, θα πληγωθείς, θα αμφισβητήσεις, θα αμφισβητηθείς, αλλά η ζωή αξίζει κάθε προσμονή κάθε βήμα, σύρσιμο…κάθε καρφί….

Ζήσε λοιπόν! Και όλα θα επιστρέψουν στην αφετηρία τους.