Τους είπαν ρομαντικούς , αφελείς , ανόητους …και όλα αυτά γιατί πίστεψαν σε ένα όνειρο, πίστεψαν σε ένα κόσμο καλύτερο που ακόμα δεν έχει ξεπροβάλλει. Καμιά φορά φίλε μου αυτοί που ακολουθούν του όνειρο είναι πιο ρομαντικοί και πιο ορμητικοί από αυτούς που το δημιούργησαν. Θυμάμαι τα βράδια των ατέλειωτων συζητήσεων για την ελευθερία , την δημοκρατία... «μα έχουμε Δημοκρατία φώναζες, δεν είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα! Δεν είναι δυνατόν να αγωνιζόμαστε για μια αυτονόητη δικαιοσύνη!»
Τότε είχες γυρίσει και μου είχες μιλήσει για το φώς που έβλεπες , για τις χιλιάδες του κόσμου που θα γίνονταν συνοδοιπόροι στην κοινή προσπάθεια για ένα πιο λαμπερό ήλιο, έτσι μου είχες ονομάσει την ελευθερία….ήλιο λαμπερό. Αλλά ακόμα είσαι στα σκοτάδια. Στέκεσαι μπροστά στην τηλεόραση , κατεβαίνεις στο δρόμο μαζί με εκείνους που πιστεύουν ακόμα στο όνειρο και ψιθυρίζεις «πως είναι δυνατόν να φωνάζουμε για τα αυτονόητα» δακρυσμένα μάτια , στόματα μισάνοιχτα από το ξάφνιασμα του πανικού , αγκαλιές σφιχτές πότε για να προφυλαχτούν και άλλοτε για να ονειρευτούν. Χαμένος κοιτάς την ταραχή γύρω σου. Όχι δεν είναι ο κόσμος σου αυτός , ο κόσμος που ονειρεύτηκες , όχι δεν είναι…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου