Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι / Δημήτρης Στεφανάκηςb/ Συνέντευξη στη Κατερίνα Σαμψώνα

Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι
Δημήτρης Στεφανάκης
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Συνέντευξη στη Κατερίνα Σαμψώνα

       










Γιατί επιλέξατε τον Αλμπέρτ Καμύ ως ήρωα του βιβλίου σας;



Γιατί αγάπησα τα βιβλία του, γιατί μοιράζομαι το  πάθος του για τη Μεσόγειο, για το φως, για το αρχαιοελληνικό μέτρο, για τον άνθρωπο και για την δικαιοσύνη του κόσμου.


       Αν όντως μπορούσαμε να παίξουμε με το χρόνο, ποιον άλλον θα επιλέγατε να φέρετε στην εποχή μας;


Είχα σκεφτεί αρχικά να επαναφέρω τον Μπαλζάκ, τον Προυστ και τον Σταντάλ. Μαζί με τον Καμύ θα δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό κουαρτέτο γάλλων μυθιστοριογράφων.  Τελικά από την αρχική ιδέα διασώθηκε μόνο ο Καμύ. Μερικά πράγματα δεν γίνονται ούτε στα μυθιστορήματα

       Όλες οι ανησυχίες που διατυπώνει η ηρωίδα σας στο βιβλίο, Αριάδνη Δάριβα, είναι δικοί σας αναπάντητοι προβληματισμοί;

Ως ένα βαθμό ναι, αν και πιστεύω σε αυτό που λέει ο Σεφέρης «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Οι ήρωες ενός μυθιστορήματος πρέπει να αυτονομούνται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μιλούν κάποτε εξ ονόματός τους χωρίς τη δική μας διαμεσολάβηση. Αλλιώς η λογοτεχνία θα ήταν ένα τεράστιο ψέμα στο οποίο δεν θα έπρεπε κανείς να δίνει σημασία.

     Αιωνιότητα του σώματος; Ή αιωνιότητα του πνεύματος; Σας φοβίζει ο θάνατος; 

Ο όρος αιωνιότητα επινοήθηκε ως απάντηση στο χρόνο και στο θάνατο. Αν δεχτούμε πως ο «χρόνος είναι μνήμη» όπως αναφέρει ο πρωταγωνιστής μου στο «συλλαβίζοντας το καλοκαίρι», τότε όλα αλλάζουν, αρκεί το πνεύμα και το σώμα να θυμούνται. Όσο για το θάνατο, αν δεν φοβάμαι να ζήσω τότε δεν φοβάμαι και να πεθάνω.

     Αν σας δινόταν η ευκαρία να ταξιδέψετε στο χρόνο, σε ποια εποχή θα θέλατε να είστε;

Στην εποχή που διαδραματίζεται  το μυθιστόρημα μου «Άρια, ο κόσμος από την αρχή», στα ταραγμένα χρόνια 39-44. Έχω μια εμμονή με εκείνη την περίοδο που ίσως προέρχεται από οικογενειακές ιστορίες οι οποίες όξυναν τη φαντασία μου. Για να το θέσω αλλιώς: Με γοητεύουν  οι εποχές που υπαγορεύουν στον απλό άνθρωπο πράξεις ηρωισμού.

      Πως είναι να διαβάζετε ξανά ένα βιβλίο που εκδόθηκε σχεδόν πέντε χρόνια πριν;

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο και κάθε φορά είναι σαν να επιστρέφω στην αφηγηματική μου νιότη. Η επανέκδοσή του πάντως από τις εκδόσεις Ψυχογιός ήταν ένα μεγάλο καλοκαιρινό δώρο για μένα.

" Όσο πιο πολύ δημιουργώ τόσο λιγότερο σίγουρος είμαι.Στο μονοπάτι που βαδίζει ένας καλλιτέχνης, το σκοτάδι ολοένα πυκνώνει. Στο τέλος πεθαίνει. Στο τέλος πεθαίνει τυφλός."  Αναφέρει κάποια στιγμή ο Καμύ, εσείς σαν συγγραφέας συμβαδίζετε με αυτή την άποψη;

Επιτρέψτε μου να το παραφράσω: «Όσο πιο πολύ δημιουργώ τόσο πιο σίγουρος νιώθω. Στο μονοπάτι που βαδίζει ένας καλλιτέχνης, το φως ολοένα και  θεριεύει. Στο τέλος ξαναζεί. Στο τέλος ξαναζεί βλέποντας πιο καθαρά την αρχή του».





Δημήτρης Στεφανάκης/ Κατερίνα Σαμψώνα/ metadeftero.gr from katerina sampsona on Vimeo.



 http://www.postin.gr/faces/item/11620-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8E-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CE%AF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%B8%CF%89.html