Της Κατερίνας Σαμψώνα
Πόσο απέχει η καρδιά από το μυαλο; Η εξώπορτα από το μπαλκόνι; Το τιμόνι από το φρένο; Η φωνή μου από τα αυτά σου; Η αναπνοή μου από τα χείλη σου; Τα δάχτυλά μου από το κορμί σου;
Πόσο απέχει ο έρωτας από την άρνηση, ψιθύρισε το, πες το … φεύγεις μακριά, το βλέπω , αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ στην αδιέξοδη προσμονή! Άκουσε με! Μέχρι το επόμενο τραίνο , μέχρι το επόμενο ταξίδι η καρδιά δε θα σταματήσει να ζητά , να επιθυμεί να λαχταρά …και εσύ φοβάσαι και εγώ τρέμω …φόβοι όμοιοι, φόβοι καταστροφικοί αλλά ποιος μπορεί να συμμαζέψει το συναίσθημα ; ποιος μπορεί να απαγορέψει στην καρδιά να χτυπά ποιο γρήγορα…πότε θα βάλω μυαλό, πρέπει να συγκεντρωθώ…τα έχουμε όλα , αλλά τσιγκουνευόμαστε στο συναίσθημα, η πληγή είναι ζωή και ο πόνος ένδειξη ύπαρξης, αλλά ο δισταγμός είναι εδώ…
Αλλά αγαπητοί θα συνεχίσω να ονειρεύομαι ,θα συνεχίσω να θαυμάζω , να ενθουσιάζομαι με τα ίδια ανόητα πράγματα…με παρόμοιους ανθρώπους…
Καλησπέρα είμαι η Άνασσα και είμαι αθεράπευτα εξαρτημένη από το συναίσθημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου