Εκδίκηση (Οι δρόμοι της καταιγίδας #2), Άννα Γαλανού



Εκδίκηση (Οι δρόμοι της καταιγίδας #2)
Άννα Γαλανού
Εκδόσεις Διόπτρα



Το βιβλίο της Άννας Γαλανού, η Εκδίκηση, το δεύτερο της τριλογίας Οι Δρόμοι της Καταιγίδας, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου εδώ και  καιρό, αλλά επέλεξα να μην το διαβάσω έως ότου ανακοινωθεί η έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς.
Ο λόγος, ένας και μοναδικός. Για να μην μείνω με την προσμονή της συνέχειας. Κάπως έτσι αντιδρώ και με τις τηλεοπτικές σειρές. Περιμένω να ολοκληρωθούν όλοι οι κύκλοι και μετά ακολουθεί μαραθώνιος παρακολούθησης.
Όταν τελείωσα λοιπόν, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, την Θυσία, κατάλαβα το ΄΄λάθος΄΄ που έκανα. Θα έπρεπε να περιμένω  την έκδοση και του τρίτου βιβλίου.
Και ας έρθουμε στην Εκδίκηση. Η ιστορία συνεχίζεται, ο γιος της Ρούσσας, Ιωάννης και η μικρή της κόρη Αριάδνη κληρονομώντας την σκληρή μοίρα των γονιών τους, μπαίνουν σε έναν κυκεώνα τραγικότητας. Τα δύο αδέρφια χωρίζονται. Η μικρή Αριάδνη μεγαλώνει στα πλούτη του Ενετού άρχοντα και ο Ιωάννης πέφτοντας στην παγίδα της ζωής, γίνεται ένας από τους πιο σκληρούς πειρατές της Μεσογείου, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό του την αδερφή του.
Η Άννα Γαλανού μας ταξιδεύει στην Κρήτη , από τα Χανιά στην Μπαρμπαριά, την Γραμβούσα , την Βενετία. Παρακολουθούμε τους κώδικες με τους οποίους δρούσαν οι πειρατές, για τις προδοσίες, τα αλισβερίσια και τον θάνατο που είχε καταντήσει ανώδυνη διαδικασία. 
Και οι θησαυροί φυλάσσονταν για την ύστατη στιγμή. 
Η συγγραφέας με τις περιγραφές της, κατορθώνει να οπτικοποιεί τα μέρη στα οποία αναφέρεται παρασέρνοντας τον αναγνώστη σε μια κινηματογραφική εξέλιξη της υπόθεσης. Πρόσωπα όπως ο Δαμιανός, η Λίντια συνοδεύουν την ιστορία του Ιωάννη και της Αριάδνης, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά, πως οι προσωπικές φιλοδοξίες , η χειραγώγηση, ο έρωτας, μπορούν να έχουν το τραγικό τέλος που τους αξίζει.
Η γραφή της Άννας Γαλανού και σε αυτό το βιβλίο κατορθώνει να διατηρήσει ακμαίο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Αν και έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο 513 σελίδων η ροή της ιστορίας είναι τέτοια που το ξεχνάς καθώς η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη με τις ανατροπές να ακολουθούν,  χωρίς να κάνει ‘’κοιλιά’’ ή να επαναλαμβάνεται. Έχει φροντίσει ώστε το λεξιλόγιό της να ακολουθεί την εποχή, χωρίς όμως να ταλαιπωρεί τον αναγνώστη. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φλύαρο βιβλίο που απλά τα γράμματα γεμίζουν τις σελίδες.
Σε λίγες μέρες αναμένεται η έκδοση του τελευταίου βιβλίου της σειρά και ομολογώ πως είμαι περίεργη να δω πως θα ολοκληρωθούν Οι Δρόμοι της Καταιγίδας.


Κατερίνα Σαμψώνα

Σχόλια