Το τώρα ...

Περιμένοντας την απόφαση τόσους μήνες, φτάνει η στιγμή δεν σου κάνει αίσθηση για καμία απαισιόδοξη σκέψη. Η συνήθεια της μιζέριας , σε οδήγησε στο να εξοικειωθείς με τη δυστυχία και την ταραχή που θα ακολουθήσει. Σαν να περιμένεις κάποιον να πεθάνει για μήνες, τον κλαίς , τον μοιρολογάς και όταν έρχεται η ώρα να τον αποχαιρετήσεις τα δάκρυα αρνούνται να αποχωριστούν τα μάτια σου, Απλά μαζεύεις τα πράγματα σε κούτες και κλείνεις τη πόρτα πίσω σου με ανάμεικτα συναισθήματα. Με τρομάζει η ιδέα της κλειστής πόρτας, με τρομάζει η απραξία της ανεργίας, αλλά δεν άντεχα τόσους μήνες το μαρτύριο της σταγόνας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν πρέπει να μας ηρεμέι. Τα πάντα είναι σαθρά, τα πάντα έιναι υπό διαπραγμάτευση , ακόμα και η λογική μας . Προσπαθώ να αντισταθώ, προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου κλειστό, αλλά δε το καταφέρνω πάντα. Τα πόδια , που και που βυθόζονται αλλά στηρίζομαι γερά στο επόμενο βήμα. Η ζωή είναι εδώ για να περιγελά κάθε σχέδιο που κάνουμε, είναι εδώ για να σου υπενθυμίζει οτι δεν κάνουμε εμείς κουμάντο αλλά η ισορροπία των πραγμάτων που διέπουν την λογική.