Από το ημερολόγιο μιας ζωης

 Της Κατερίνας Σαμψώνα

Δε θέλω να μείνω εδώ, δε μπορεις να το κατανοήσεις; Δε θέλω να ειμαι μετέωρος ανάμεσα στη φυγή και την ελευθερία.

Δεν μπορείς να καταλάβεις πια, ότι το μόνο που θέλω ειναι να ανάψω ένα τσιγάρο , να σηκώσω το γιακιά από το παλτο μου και περπατήσω αντίθετα στον παγωμένο αέρα, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάω γύρω μου φοβισμένος και να σκέφτομαι ότι από στιγμή σε στιγμή κάποιο χέρι θα με σωριάσει στη γη  χωρίς καμια λογική εξήγηση, κανεναν λόγο ουσίας.

Κάθομαι βρώμικος και νηστικός , μέρες τώρα, μπροστά σε μία άψυχη φωτιά , κοιτάζοντας τις στάχτες να σκορπίζονται αριστερά και δεξιά. Κομμάτια ψυχής, αναποφάσιστα στο έλεος της φωτιάς που σιγοκαιει.

Στάχτυ και εγώ...χωρίς πατρίδα, χωρίς τη βεβαιότητα ότι κάποια μέρα θα κοιτάξω ανακουφισμενος τον ουρανό.

Η πλάτη μου πονάει ακόμα,τεντώνομαι και νιώθω κάθε οστό της σπονδυλικής μου στήλης να ανατάσεται τόσο βίαια , όσο ήταν και το ξύλο που προσγειωθηκε πάνω μου.

Στη πατρίδα μου, είχα δουλειά, (ήμουν νοσοκομος), είχα μια γυναίκα που διαλύθηκε στο αγγιγμα μιας νάρκης, ένα μικρό σπίτι με καταπράσινο κήπο που πήρε το χρώμα του πολέμου...είχα μια ζωή...

Τώρα όλοι εσείς κάθε φορά που περνάτε από δίπλα μου με κοιτάτε διερευνητικά. Σκέφτεστε 'οτι θα σας ληστέψω , ότι θα σας επιτεθω, ότι θα σας βιάσω...Πιστέψτε με, η ψυχή μου και το σώμα μου ειναι τόσο εξαθλιωμένα που δεν έχω τη δύναμη ουτε στα μάτια να σας κοιτάξω.

3 μήνες  κάθομαι στο ερείπιο και κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου δακρύζω.

Ζω... και τα πάντα γυρω μου ειναι γκρεμισμενα...