Θυμάμαι να λιμοκτονώ σ' ένα
μικρό δωμάτιο σε μια περίεργη πόλη
οι σκιές κατεδαφίζονταν, άκουγα
κλασική μουσική.
Ήμουν νέος, ήμουν τόσο νέος που πονούσε σα μαχαίρι
μέσα μου
αφού δεν υπήρχε εναλλακτική πέρα απ' το να κρυφτώ όσο πιο πολύ
γινόταν-
όχι στην αυτολύπηση αλλά από τρόμο για τη μικρή μου πιθανότητα
να επικοινωνήσω.
οι παλιοί συνθέτες -- ο Μότσαρτ, ο Μπαχ, ο Μπετόβεν,
ο Μπραμς ήταν οι μόνοι που μου μιλούσαν και
ήταν νεκροί.
Τέλος, πεινασμένος και νικημένος, έπρεπε να βγω
στους δρόμους να συνεντευξιαστώ για κακοπλημωμένες και
μονότονες
δουλειές
από κάτι παράξενους τύπους πίσω από γραφεία
αθρώπους χωρίς μάτια, αθρώπους χωρίς πρόσωπα
έτοιμους να πάρουν τις ώρες μου
να τις σπάσουν
να τις κατουρήσουν.
τώρα δουλεύω για τους εκδότες, τους αναγνώστες
τους κριτικούς
αλλ' ακόμα τριγυρίζω πίνοντας με
τον Μότσαρτ, τον Μπαχ, τον Μπραμς και την
Μέλισσα
κάτι φιλαράκια
κάτι άνδρες
Κάτι φορές το μόνο που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε μονάχοι
είναι οι νεκροί
που τραντάζουν τους τοίχους
που μας κλείνουν μέσα τους
http://www.youtube.com/watch?v=xr_B2IOUYSw
http://www.xn--ixauk7au.gr/forum/showthread.php?2491-%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9-%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου